Η Χρυσή Αυγή, το φασιστικό κρατικοπαρακράτος και οι κρυφές χρηματοδοτήσεις: Νέα στοιχεία – Εννιά συν μία άγνωστες σκηνές από την ιστορία της ελληνικής ακροδεξιάς που ρίχνουν φως στην άγνωστη Χρυσή Αυγή – Μια ακτινογραφία της μεταμφίεσης του ναζιστικού ζόμπι [Σειρά άρθρων: Χρυσή αυγή: Οσα θέλει να κρατήσει κρυφά #04]

Aπό xyzcontagion

Σαν ελάχιστο φόρο τιμής, τώρα που συμπληρώνεται ένας χρόνος από τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα, και σαν ελάχιστη προσφορά στους αντιφασίστες και τις αντιφασίστριες και όποιον/α άλλο/η ενδιαφέρεται να κάνει κάτι για να φτιαχτεί ο κυματοθραύστης απέναντι στη ναζιστική απειλή, και όπως είχαμε αναγγείλει πριν λίγες μέρες

(“Μικρή παρουσίαση: Τι θα διαβάσουν οι επισκέπτες του XYZ Contagion στην τέταρτη μεγάλη έρευνα για τη Χρυσή Αυγή, το φασιστικό κρατικοπαρακράτος και τις κρυφές χρηματοδοτήσεις“), παρουσιάζουμε το σημείωμα αυτό, το οποίο αποτελεί την 4η συνέχεια της σειράς

“Η Χρυσή Αυγή: Νέα στοιχεία –

Σειρά άρθρων: Χρυσή αυγή: Οσα θέλει να κρατήσει κρυφά #xx“, όπου xx ο αύξων αριθμός), μετά από τα τρία προηγούμενα κείμενά μας σ’ αυτή τη σειρά:

Χρυσή Αυγή: Η κρυφή ιεραρχία, η πραγματική ηγεσία, το “χρίσμα” για τα μυημένα μέλη και οι δοκιμασίες πριν τις τελετές μύησης (επιθέσεις σε ανύποπτους “εχθρούς της ράτσας”) [Σειρά άρθρων: Χρυσή αυγή: Οσα θέλει να κρατήσει κρυφά #03]

xyzcontagion

Τα σχέδια της Χρυσής Αυγής για το Πολίτευμα, όπως ακούστηκαν μέσα στο Πολιτικό της Γραφείο: «Στόχος μας η κατάργηση της Δημοκρατίας και η κατίσχυση της “Πολιτείας” (=του Ράιχ)»

[Σειρά άρθρων: Χρυσή αυγή: Οσα θέλει να κρατήσει κρυφά #02]

http://xyzcontagion.wordpress.com/2014/01/07/kryfa-02-sxedia-xa-politevma/

Ξένοι νεοναζί καλεσμένοι του Γκέμπελς της Χρυσής Αυγής Γιώργου Μάστορα (Μισιάκα): «Η συναγωγή θα γίνει ένα ωραίο δημόσιο αποχωρητήριο» [Σειρά άρθρων: Χρυσή αυγή: Οσα θέλει να κρατήσει κρυφά #01]

http://xyzcontagion.wordpress.com/2013/12/10/kryfa-01-mastoras-synagogi/

Στην εισαγωγή του τελευταίου λινκ υπάρχει το σκεπτικό αυτής της νέας σειράς, συνεπώς εδώ θα θυμίσουμε μόνο πως όλα τα άρθρα της νέας κατηγορίας “Χρυσή αυγή: Οσα θέλει να κρατήσει κρυφά” θα βρίσκονται σε αυτό εδώ το λινκ, μαζί με κάποιες προηγούμενες δημοσιεύσεις μας, οι οποίες έχουν χρησιμοποιηθεί στον δημόσιο λόγο κατά κόρον, όπως αυτές για τα εκρηκτικά και τα όπλα του Φύρερ Μιχαλολιάκου κατά την δεκαετία του 1970 (κλικ εδώ), ή για την προσχώρηση της ναζιστική γκρούπας στην Νεοναζιστική Διεθνή ήδη από τα πρώτα χρόνια της λειτουργίας της (κλικ εδώ) ή για την υπόγεια χρηματοδότησή της από μεγάλα κόμματα (κλικ εδώ) ή για την στρατολόγηση ανηλίκων (κλικ εδώ), αλλά και ένα σημείωμα με θέμα την εμπειρία άλλων χωρών στην αντιμετώπιση αντικοινοβουλευτικών ναζιστικών εγκληματικών συμμοριών όπως η ΧΑ (κλικ εδώ), αλλά και η μοναδική “Ανοιχτή επιστολή από τον πατέρα ενός εγκαίρως αποχωρήσαντα χρυσαυγίτη προς τους γονείς εκείνους που έχουν τα παιδιά τους στην Χρυσή Αυγή“κ.ο.κ.. Μπορείτε να το κάνετε “bookmark“, για γρήγορη πρόσβαση, και με την ευκαιρία, εδώ βρίσκεται και μια ανακεφαλαίωση με πολλές από τις προηγούμενες έρευνες.
“Η Χρυσή Αυγή στο XYZ Contagion – Μια σχέση … […] – Μικρή ιστορική αναδρομή“

Είπαμε πολλά, αλλά απαραίτητα, συνεπώς ας περάσουμε τώρα στο κυρίως θέμα. Τίτλος του τέταρτου άρθρου:

Ας μας επιτραπεί να κάνουμε μια πρόταση, πρώτα, στους επισκέπτες του ιστολογίου, την εξής: Θα ήταν καλή ιδέα να διαβαστεί πρώτα ένα είδος εισαγωγής που είχαμε γράψει πριν λίγο καιρό (“Εκατό χρόνια φασιστικές οργανώσεις: Μικρή συμβολή στην περιοδολόγηση + Κάποιες σκέψεις για τις αιτίες της εκτίναξης της Χρυσής Αυγής“), σαν προοίμιο του παρόντος άρθρου, έτσι ώστε ο αναγνώστης να έχει μια όσο το δυνατόν αναλυτική (και συνθετική) εποπτεία του ιστορικού παρελθόντος του φαινομένου, μαζί με τη γνώμη μας και την ανάλυση για το φαινόμενο της εκτίναξης της Χρυσής Αβγής.

Αν λ.χ. έπρεπε ποτέ να διαλέξουμε ένα μόνο κείμενο που να απαντάει στην ερώτηση “Τι ακριβώς είναι η Χρυσή Αυγή;;;“, θα διαλέγαμε αυτό εδώ, το οποίο, μάλιστα, είναι γραμμένο από τους ίδιους, εν είδει μανιφέστου. Είναι από το τχ #5, Μάιος 1981, και μέσα γράφουν, με αρκετή έπαρση και με θυμό, ίσως, γιατί «είμαστε παγανιστές, ναζιστές, τυχοδιώκτες, αναρχικοί, εξτρεμιστές».
Το παράξενο είναι, πως τις ίδιες ακριβώς φράσεις φέρεται να είχε χρησιμοποιήσει 12 χρόνια πριν, το 1969, ο φασίστας του ΕΣΕΣΙ Γιώργος Βεντούρης (θα μιλήσουμε στη συνέχεια γι’ αυτούς τους φασίστες), σε μια ενδοφασιστική διαμάχη στην Ιταλία. Αυτό μπορεί να εξηγείται μόνο με δύο τρόπους: Είτε ο Βεντούρης ήταν από τα ιδρυτικά μέλη της ΧΑ και ξαναέγραψε το 1981 όλα όσα είχε πει το 1969, είτε το λογύδριο-μανιφέστο αυτό είχε δημοσιευτεί και υπήρχε εκ των προτέρων κάπου, και οι νεοναζί το ανασύρουν και το χρησιμοποιούν κατά το δοκούν.
_

«Υπάρχουν πολλοί και διάφοροι που για διαφορετικούς λόγους και αιτίες ο καθένας ρίχνουν λάσπη εναντίον τού περιοδικού μας και των ανθρώπων πού μοχθούν για την έκδοσί του.

Μας κατηγορούν ότι είμαστε Παγανιστές, Ναζιστές, τυχοδιώκτες, αναρχικοί, εξτρεμιστές κτλ.
Ισως περιμένετε ότι με αυτό το άρθρο έχουμε σκοπό να απολογηθούμε και να ανατρέψουμε τα ηλίθια επιχειρήματα των διαφόρων δεκαρολόγων κατηγόρων μας που την μια μέρα εμφανίζονται Μεταξικοί, την άλλη Χουντικοί και την επομένην Βασιλικοί. Απεναντίας θα στηρίξουμε τις κατηγορίες τους δηλώνοντας όμως την πραγματική αιτιολογία κάθε χαρακτηρισμού πού μάς αποδίδουν.

Είμαστε παγανιστές γιατί η ύπαρξίς μας σέβεται και πορεύεται πάνω στους τόνους της μουσικής των φυσικών νόμων χωρίς να αγνοή την μαγεία του απρόβλεπτου, την μοναδικότητα της στιγμής και τον θετικό υποκειμενισμό τού ανθρώπου- στοιχείου της φύσεως. Είμαστε παγανιστές γιατί είμαστε Ελληνες, γιατί μας είναι αδύνατο να παραδεχθούμε άλλες άξιες εκτός από αυτές πού απορρέουν από το θαύμα τού Ελληνικού Πνεύματος. Είμαστε παγανιστές γιατί στη θέσι των ηρώων και των φιλοσόφων μας δεν θα μπορέσουμε ποτέ να βάλουμε προφήτες σκοτεινούς και βασιλιάδες αιμοσταγείς ενός άξεστου νομαδικού λαού. Είμαστε παγανιστές γιατί στην καλύτερη αντίθετη περίπτωσι θα συναντούσαμε τον θάνατο με την μορφή της ευτυχισμένης γαλήνης τού παραδείσου.

Είμαστε Ναζιστές […], γιατί μέσα στο θαύμα τής Γερμανικής Επαναστάσεως τού 1933 είδαμε την Δύναμι πού θα λυτρώση την ανθρωπότητα από την εβραϊκή σαπίλα, είδαμε την Δύναμη που θα μας οδηγήση σε μια καινούργια Ευρωπαϊκή αναγέννησι, είδαμε την λαμπερή αναβίωσι των αρχέγονων ενστίκτων της φυλής, είδαμε μία δυναμική φυγή από τον εφιαλτικό βιομηχανικό μαζάνθρωπο σέ έναν νέο και ταυτόχρονα αρχαίο και Αιώνιο τύπο ανθρώπου, τον άνθρωπο τής φιλοσοφίας και του πολέμου, τον άνθρωπο της Γης και τού Αίματος, τον άνθρωπο των ηρώων και των ημιθέων, τον αγνό αφελή και βίαιο άνθρωπο του Μύθου και των ενστίκτων.

Είμαστε τυχοδιώκτες γιατί θέλουμε να φέρουμε μία δημιουργική αλλαγή, μία κυριολεκτική ανατροπή της σημερινής τυραννίας της Λογικής και αυτό δεν είναι δυνατόν να γίνη παρά μόνον με μία παράλογη Πίστι σέ ένα πεπρωμένο πού θα στηρίζεται αποκλειστικά και μόνο στις ιλιγγιώδεις εναλλαγές των διαθέσεων της βουλήσεως ενός απρόσωπου συλλογικού ασυνειδήτου.

Είμαστε αναρχικοί γιατί είμαστε ασυμβίβαστοι και φανατικοί και γιατί η μοναδική περίπτωσι να συνέβαινε το αντίθετο δεν ισχύει σήμερα. Είμαστε αναρχικοί και θα είμαστε μέχρι την στιγμή που θα κυριαρχήση η Αρχή τής Εθνικοσιαλιστικής Εξουσίας.

Είμαστε εξτρεμιστές γιατί μάθαμε να αγαπούμε και να μισούμε χωρίς μέτρο, αβυσσαλέα και αιώνια. Είμαστε εξτρεμιστές γιατί πιστεύουμε στην Αρετή και όχι στην Ηθική, στον πόλεμο και όχι στην ειρήνη. Είμαστε εξτρεμιστές γιατί η Ιστορία γράφεται από παράτολμους δημιουργούς με μεταφυσικές παρορμήσεις και όχι από φιλήσυχα ανθρωπάκια υπηρέτες της Εβραϊκής σαπίλας»
Πηγή: Περιοδικό Χρυσή Αυγή, “Εμείς”, τχ#5, Μάιος 1981.

Τα παραπάνω γράφονταν τον Μάιο του 1981. Ακριβώς 25 χρόνια αργότερα, ο Μιχαλολιάκος νιώθει την ανάγκη να εξηγήσει στα μέλη της γκρούπας του για ποιους λόγους πρέπει να αποφεύγουν να χρησιμοποιούν τους όρους “εθνικοσοσιαλισμός” και “εθνικοσοσιαλιστές” και γιατί πρέπει να μεταμφιεστούν για κάποιο χρονικό διάστημα σε “εθνικιστές”:

«[…] παλαιότερα, πριν από χρόνια, χρησιμοποιείτο στα κείμενα του Κινήματός μας ο όρος εθνικοσοσιαλισμός. Το γεγονός ότι τώρα χρησιμοποιούμε τους όρους εθνικισμός, λαϊκός εθνικισμός και κοινωνικός εθνικισμός [Σ.Σ.: όπου «κοινωνικός εθνικισμός» = «Nationalsozialismus»] δεν σημαίνει ότι αλλάξαμε ιδέες. Απλά, θεωρούμε περισσότερο πολιτικά δόκιμο το να χρησιμοποιούμε τους όρους αυτούς, γιατί είναι γεγονός ότι ο όρος “εθνικοσοσιαλισμός” προκαλεί παρανοήσεις μετά από έναν ωκεανό προπαγάνδας εξήντα ολόκληρων ετών».
Πηγή: Εφημερίδα Χρυσή Αυγή, 06/04/2006, “Εθνικιστές ή ναζιστές;;; Αρνούμεθα το ιστορικό ψεύδος των «καλών» συμμάχων και των «κακών» φασιστών”.

Δεν χρειάζονται παραπάνω εξηγήσεις, όταν οι ίδιοι τους, μέσα στο επίσημο όργανό τους ομολογούν αυτό το κρυφτούλι, αυτή τη μεταμφίεση και τη διπλή γλώσσα. Αυτή τη διαδρομή των 35 περίπου ετών, πάντα πιστοί και αμετανόητοι ναζιστές, θα ιχνογραφήσουμε στο παρόν σημείωμα αυτό: Θα ασχοληθούμε από πολλούς δρόμους με τις κρυφές πτυχές της ιστορίας της ναζιστικής συμμορίας: Θα εστιάσουμε πρώτον, στη δράση του φασιστικού κρατικοπαρακράτους, δίπλα και μέσα στην οργάνωση, και ταυτόχρονα, στις πιθανές πηγές χρηματοδότησης. Και θα δούμε πως αυτοί οι δύο δρόμοι τέμνονται σε πολλά σημεία, μέχρι τον τελικό σκοπό τους, που δεν είναι άλλος από την κατάργηση του πολιτεύματος και την εγκαθίδρυση ενός σκληρού ολοκληρωτικού μονοκομματικού ναζιστικού τύπου κράτος, όπως έχουμε δείξει και εδώ, “Τα σχέδια της Χρυσής Αυγής για το Πολίτευμα, όπως ακούστηκαν μέσα στο Πολιτικό της Γραφείο: «Στόχος μας η κατάργηση της Δημοκρατίας και η κατίσχυση της “Πολιτείας” (=του Ράιχ)» [Σειρά άρθρων: Χρυσή αυγή: Οσα θέλει να κρατήσει κρυφά #02]“, 07/01/2014

Ακολουθούν εννιά συν μία άγνωστες σκηνές από την ιστορία της ελληνικής ακροδεξιάς, που ρίχνουν φως στην άγνωστη Χρυσή Αυγή: Μια ακτινογραφία της μεταμφίεσης του ναζιστικού ζόμπι.

Σκηνή Πρώτη: Φεβρουάριος 2005, Γήπεδο Παναθηναϊκού, ΓΑΔΑ, Πατριαρχείο Ιεροσολύμων

Σκηνή Δεύτερη: Ιούλιος 1964, ΕΚΟΦ, Εβραϊκή Συναγωγή, Παγκράτι

Σκηνή Τρίτη: 23 προς 24 Ιουλίου 1974, ΕΑΤ-ΕΣΑ, Βρετανική Πρεσβεία, Αεροδρόμιο Ελληνικού

Σκηνή Τέταρτη: Ιανουάριος 1977, Παγκράτι ξανά, Βόμβες σε βιβλιοπωλεία και κινηματογράφους

Σκηνή Πέμπτη: Νοέμβριος 1977, προεκλογική περίοδος, Ιταλία, Γραφεία Εθνικής Παράταξης στον Πύργο Αθηνών, Φυλακές Κορυδαλλού, Ξενοδοχείο “Caravel”

Σκηνή Εκτη: Ιανουάριος 1979, Βόμβες, όπλα και εκρηκτικά ξανά

Σκηνή Εβδομη: 12 Απριλίου 1992, Ξενοδοχείο “Caravel”, Οργανισμός Κρατικών Λαχείων

Σκηνή Ογδοη: Από την οδό Φιλολάου, Παγκράτι στο μέγαρο της Μεσογείων

Σκηνή Ενατη: Από τη δικτατορία της 4ης Αυγούστου στο Σήμερα, Connecting the dots

Σκηνή Δέκατη και Τελική-Αυλαία: Ας συνοψίσουμε (Το παζλ συμπληρώνεται;;;) + Αντί επιλόγου + Υστερόγραφο: Η ομολογία για την μεταμφίεση, τη διπλή γλώσσα και το κρυφτούλι με την πραγματική τους ταυτότητα.

Εδώ τώρα, βρίσκονται σε ένα ενιαίο κείμενο και οι δέκα αναρτήσεις με τις δέκα σκηνές, που βρίσκονται επίσης κάτω από την κατηγορία “Εννέα συν μία σκηνές από την ιστορία της Χρυσής Αυγής”.

Σκηνή Πρώτη: Φεβρουάριος 2005, Γήπεδο Παναθηναϊκού, ΓΑΔΑ, Πατριαρχείο Ιεροσολύμων

Ολοι έχουμε ακούσει για τις επαγγελματικές ασχολίες του μεγαλοστελέχους της ΧΑ Ηλία Παναγιώταρου -τουλάχιστον πριν πάρει το άτοκο δάνειο που δικαιούνται οι βουλευτές, απλά και μόνο επειδή είναι βουλευτές, -όλοι οι βουλευτές -ακόμη κι εκείνοι που βρίζουν τους άλλους βουλευτές για τα … προνόμιά τους. Από την εποχή που ήταν γνωστός ως “Rabbit” στις εξέδρες των φανατικών του Παναθηναϊκού, αλλά και αργότερα με την χρυσαβγίτικης παραλλαγής γηπεδική “ακτιβίστικη” οργάνωση-συμμορία “Γαλάζια Στρατιά“, ο Παναγιώταρος διατηρούσε επιχείρηση με το όνομα “Φάλαγγα“, δίπλα ακριβώς από τα γραφεία του συνδέσμου παναθηναϊκών οπαδών του Κολωνού. Η “Φάλαγγα” πουλούσε στρατιωτικά ρούχα, στολές, γιλέκα, καπέλα και άλλα τέτοιου είδους στρατιωτικής και αστυνομικής χρήσεως προϊόντα και φασιστογκάτζετ, σε χρυσαβγίτες ένστολους ή με πολιτικά, σε οπαδούς ομάδων και σε μέλη του Στρατού και των Σωμάτων Ασφαλείας [1].

Διαφήμιση του μαγαζιού του Παναγιώταρου στην οδό Μαραθωνομάχων σε περιοδικό-έκδοση του Υπουργείου Δημόσιας Τάξης για τους Ειδικούς Φρουρούς.

Σαφώς, πρόκειται για μια υπερβολικά κερδοφόρο επιχειρηματική-πατριωτική δραστηριότητα. Τα μπλουζάκια κόστιζαν 50 σεντς, η “αγανακτισμένη ξανθιά” του Αγίου Παντελεήμονα Θέμις Σκορδέλη έσκιζε τις ετικέτες “Made in Pakistan“, και έφταναν να πωλούνται στο αντίστοιχο των 20 δολαρίων, σύμφωνα και με την έκθεση της οργάνωσης “Human Rights First”.
Για τις δουλειές του Παναγιώταρου με την ΕΛΑΣ ή/και τους άντρες και γυναίκες της, ο Νίκος Ξυδάκης, σε ημερίδα του Μορφωτικού Ιδρύματος της ΕΣΗΕΑ για το φαινόμενο της Χρυσής Αυγής (“Τα ΜΜΕ και το φαινόμενο του νεοναζισμού”), το Μάρτιο του 2013, είχε σημειώσει:

«Ο νεοναζισμός παγκοσμίως διαθέτει έναν ισχυρό αισθητικό κώδικα με εκφάνσεις σατανισμού, μέταλ και πανκ. Ολόκληρες βιομηχανίες παράγουν φορεσιές που έλκουν τους νέους. Ενας Ελληνας βουλευτής της Χρυσής Αυγής είναι ο εισαγωγέας και, ταυτόχρονα, ο προμηθευτής της ΕΛΑΣ. Επιπλέον, η Χρυσή Αυγή διαπλέκεται στενά με φονιάδες, κυκλώματα της νύχτας. Δυστυχώς, το ρεπορτάζ στα ελληνικά ΜΜΕ είναι ισχνό ή ανύπαρκτο» [2].

Επάνω: Αυτή η συγκεκριμένη φωτογραφία βρέθηκε στον υπολογιστή του Μιχαλολιάκου με την ονομασία “Παναγιώταρος ΝΟΠΟ”, όπως διαβάζουμε στις ερωταποκρίσεις κατά την απολογία του Παναγιώτη Ηλιόπουλου, στις 11/01/2014. Στη ΝΟΠΟ βρέθηκαν σύσσωμοι οι καλεντζικοί “Νέοι Εθνικοσοσιαλιστές” της “Αντικομμουνιστικής Οργάνωσης Νέων Πειραιώς” (ΑΟΝΠ, διάσπαση της ΟΝΝΕΔ), αλλά και όσοι ήταν παναθηναϊκοί στην μαθητική παράταξη “Ελεύθεροι Μαθητές” που είχε ιδρύσει ο Μαυρουδής Βορίδης στο Κολλέγιο Αθηνών, που αργότερα τον ακολούθησαν και στη Νεολαία ΕΠΕΝ.
Κάτω: Πανό της ΝΟΠΟ “Burn the port – Kill the reds” με υπογραφή “PatiSSia” και την νεκροκεφαλή των SS. Οι εμπνευστές του προφανώς δεν γνώριζαν ότι στο γήπεδο του Παναθηναϊκού λειτουργούσε ένοπλος αντιστασιακός πυρήνας επί Κατοχής και ότι εκεί υψώθηκε συμμαχική σημαία προτού φύγουν οι Γερμανοί ναζί απ’ την Αθήνα.

Στο δελτίο ειδήσεων της ΝΕΤ της 12ης Φεβρουαρίου 2005, ο αρχιναζί χρυσαβγίτης, αρχηγός και ιδρυτής της “Γαλάζιας Στρατιάς” και μέλος του Πολιτικού Γραφείου του τότε κόμματος-μαϊμού του Μιχαλολιάκου “Πατριωτική Συμμαχία” έκανε μια αξιοπερίεργη δήλωση, μπροστά στην κάμερα και μέσα σε ένα κατάστημα με στρατιωτικά είδη: Δήλωσε ότι συνεργαζόταν με τον Απόστολο Βαβύλη, ότι είχαν συνεταιριστεί, και ότι ο Βαβύλης έκανε παραγγελίες στον Παναγιώταρο με τελευταία τους, μάλιστα, δουλειά κάποια τζόκεϊ-καπέλα με το σήμα του Πανάγιου Τάφου των Ιεροσολύμων, όταν ο Βαβύλης είχε μεταφέρει τις μπίζνες του στο Πατριαρχείο Ιεροσολύμων και είχε αναλάβει δουλειές security εκεί, όπως βλέπαμε και στα βίντεο τότε [3]. Ηταν η εποχή που τα δελτία και οι πρώτες σελίδες των εφημερίδων ασχολούνταν αποκλειστικά με αυτό το σκοτεινό πρόσωπο· καταδικασμένος έμπορος ναρκωτικών σε κάθειρξη 13 ετών για εισαγωγή και μεταφορά 1,5 κιλού ηρωίνης ενώ στην τσέπη του βρισκόταν συστατική επιστολή του Χριστόδουλου, ιθύνων νους πίσω από παραδικαστικά και παραεκκλησιαστικά κυκλώματα, πληροφοριοδότης της Ασφάλειας και των μυστικών υπηρεσιών, επαφές και εκδουλεύσεις από τον ίδιο τον τότε Αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο, αλλά -κυρίως- σχέσεις με πολλές μυστικές υπηρεσίες και με πολλές εταιρείες όπλων και προμηθευτής οπλικών συστημάτων και εξοπλισμού την ίδια ώρα που υπήρχε διεθνές ένταλμα σύλληψης της Ιντερπόλ εναντίον του [4].

Δύο ειδήσεις είχαν ξεχωρίσει τότε:

• Μια αναφορά σε μια επιταγή που είχε σταλεί πριν από χρόνια στον Κώστα Πλεύρη -γινόταν λόγος για γεγονός του 1999. Θυμίζουμε ότι τότε ο Πλεύρης συνεργαζόταν εκλογικά με την ΧΑ στο σχήμα “Πρώτη Γραμμή” και ότι στο ψηφοδέλτιό της, μαζί με τον Πλεύρη βρίσκονταν και τα ονόματα των Μιχαλολιάκουκαι Μιχαήλ-Αβράμη Αρβανίτη [Σ.Σ.: Μα πως αντέχει να ζει με ένα τέτοιο εβραιοαρβανίτικο ονοματεπώνυμο;;; :)]
  – Και πολλές τεκμηριωμένες αναφορές σε επιχειρήσεις εμπορίας όπλων και στρατιωτικών ειδών -περισσότερες από μία-, στις οποίες είχε ενεργή συμμετοχή ο Βαβύλης.

Διαβάζαμε από το τμήμα ειδήσεων του ΣΚΑΪ:

«Ποιος είναι ο Απόστολος Βαβύλης
Δίπλα ακριβώς από το Αστυνομικό Μέγαρο της Αθήνας, στην οδό Δημητσάνης 16, λειτουργούσε κατάστημα εμπορίας ειδών οπλισμού με την επωνυμία “Κωνσταντινίδης Χριστόφορος – Αρμαντίλο Θωράκισις ΟΕ“. Στην εταιρεία εκτός του Κωνσταντινίδη μετείχε ο Γ********τ Κ***********κ, γεννημένος στην Αθήνα και κάτοικος Αθήνας και η μητέρα του Βαβύλη, Αλεξάνδρα, κάτοικος Βόλου. Πέθανε όμως ο εκπρόσωπος της εταιρείας Ανάργυρος Συμεωνίδης από έμφραγμα του μυοκαρδίου το 1996 και η εταιρεία συνέχισε να λειτουργεί με άλλη επωνυμία και άλλους εταίρους. Μεταξύ αυτών ήταν και ο Σ*******ς Μ******ς, ο οποίος υπέγραψε ως μάρτυρας το 2000 για να εκδοθεί πλαστό δελτίο ταυτότητος του Βαβύλη. Η εταιρεία λειτουργεί και σήμερα με εκπρόσωπο τον Κ*********ο Λ*****α, κάτοικο Βριλησσίων Αττικής
[…]
Μετά την αρχική σύλληψή του ο Βαβύλης είχε πολυτάραχη διαδρομή αλλά και εμφανή αυτοπρόσωπη παρουσία σε υπηρεσίες του Υπουργείου Δημόσιας Τάξης ως το φθινόπωρο του 1997. Εμφανιζόταν ως εκπρόσωπος μια ιρλανδικής εταιρείας η οποία προμήθευε το Υπουργείο με υλικοτεχνικό εξοπλισμό. Ο Βαβύλης εμφανιζόταν επίσης ως νόμιμος εκπρόσωπος της εταιρείας “Thorne Developments” ενώ πληρεξούσιοι της εταιρείας εμφανίστηκαν οι Ι********ς Χ************ς και Χ*********ς Κ************ς» [5].

Ο Βαβύλης ως αντιπρόσωπος της εταιρείας “Thorne Developments LTD” που ο ίδιος είχε ιδρύσει, είχε καταφέρει να κλείσει συμβόλαια με το Υπουργείο Δημόσιας Τάξης με αντικείμενο εξοπλιστικά συστήματα για την Ελληνική Αστυνομία, όπως το ηλεκτρονικό σύστημα “τζάμερ” που εξουδετερώνει τα τηλεχειριστήρια σε μεγάλη απόσταση από το αυτοκίνητο που το φέρει, προς αποφυγή τηλεχειριζόμενων εκρηκτικών μηχανισμών. Συνεργάτης του (“ενδιάμεσος”) στις πωλήσεις προς την ΕΛΑΣ ήταν ο παλιός ΠΑΚίτης στη Σουηδία και μέλος της ΚΕ του ΠΑΣΟΚ Ντίνος Μπαλέρμπας, ο οποίος -όλως τυχαίως- υπηρετούσε και σαν ειδικός σύμβουλος του τότε υπουργού Δημόσιας Τάξης Σήφη Βαλυράκη. Στην εταιρεία αυτή, συνεργαζόταν και με τον Χ*******ο Κ***********η της εταιρείας όπλων στην οδό Δημητσάνας 16. Συνεργαζόταν, επίσης, και με τον Ι******η Χ***********η. Μαζί προωθούσαν αυτού του είδους τον εξοπλισμό για λογαριασμό ισραηλινών εταιρειών οπλικών συστημάτων. Το 1997 έκλεισαν μαζί άλλα δύο συμβόλαια, αυτή τη φορά για προμήθειες των ΕΚΑΜ, όπως είχε συμβεί και το 1995, ενώ όλο αυτό το διάστημα υπήρχε εναντίον του διεθνές ένταλμα σύλληψής του, που είχε εκδώσει η ιταλική Ιντερπόλ διότι σε βάρος του υπήρχε -άλλη- καταδικαστική απόφαση σε εφτά χρόνια κάθειρξη, από δικαστήριο της Βενετίας, για εμπόριο ναρκωτικών.

Τον Ι******η Χ***********η, παλιό μέλος του ΠΑΣΟΚ μέχρι το 1996 που αποχώρησε, αργότερα γραμματέας και μέλος Πολιτικού Συμβουλίου του κόμματος “Δημοκρατικοί” και το 2012 υποψήφιος της “Δημιουργίας Ξανά” από όπου αποχώρησε πάλι με καταγγελίες, θα τον ξανασυναντήσουμε σε μια “επιτροπή ακτιβισμού” της ομάδας “Παρεμπόριο STOP“, η οποία επιδιδόταν σε πογκρόμ εναντίον μεταναστών μικροπωλητών, μαζί με διακεκριμένους χρυσαβγίτες και άλλους ακροδεξιούς, όπως τους δικηγόρους της ΧΑ Τάσο Δημητρακόπουλο και Γιάννη Ζωγράφο, τον υπαρχηγό Δημήτρη Ζαφειρόπουλο, τον υποψήφιο με τον χρυσαβγίτικο συνδυασμό του Ζαφειρόπουλου “Αυγή για την Αθήνα” στις δημοτικές εκλογές του 2006 και αρθρογράφο στον “Ελεύθερο Κόσμο” Ευάγγελο Χανιώτη και πολλούς άλλους (κλικ εδώ) [5α].

Ο άλλος πληρεξούσιος της εταιρείας ήταν, όπως είδαμε, ο Χ*********ς Κ***********ς. Εκτός από την εταιρεία “Αρμαντίλο“, Δημητσάνας 16, δίπλα στη ΓΑΔΑ, μια άλλη επιχείρηση εμπορίας περιστρόφων και πιστολιών με την οποία σχετίζονταν τα συμφέροντα Βαβύλη και συνεργατών (“βιτρίνα”, κατά το “Βήμα”) είχε αναφερθεί τότε από τον συντάκτη της εφημερίδας “Βήμα” Βασίλη Λαμπρόπουλο, και είχε τη λέξη “Tactical” στον τίτλο της. Μια άλλη εταιρεία *με το ίδιο πάντα αντικείμενο- λεγόταν “ΑΤΕΚ“, και όλες μαζί είχαν ένα ακόμη κοινό σημείο, για το οποίο θα επανέλθουμε στη συνέχεια του κειμένου [6].

Την ίδια εποχή, κάποιος άλλος θεοσεβέστατος με προφίλ πανομοιότυπο με το προφίλ του Βαβύλη (μεγάλες άκρες στην Εκκλησία και στο Αγιο Ορος, και βαθιά διείσδυση στις αστυνομικές υπηρεσίες) επιχειρούσε, σύμφωνα με το “Ποντίκι”, 23/10/2008, να πουλήσει στο Υπουργείο Δημόσια Τάξης παρόμοιο ακριβό εξοπλισμό:

«[…] καταγγελία πως ο Πάλλης προσπάθησε να κάνει εισαγωγή θωρακισμένων αυτοκινήτων για χρηματαποστολές, αλλά και όπλων, εκμεταλλευόμενος τον βαθμό διείσδυσής του στο υπουργείο Δημόσιας Τάξης την εποχή που με την ευλογία του μοναχού Εφραίμ εμφανιζόταν και ως οικονομικός διαχειριστής της Ιεράς Μονής Βατοπεδίου.
Μετά την αποκάλυψη των κρυφών φορτίων στις εγκαταστάσεις του μουσείου, επανέρχονται στο προσκήνιο παλαιότερες καταγγελίες που καταλόγιζαν στον Πάλλη ότι σχετίζεται με πρώην και νυν αξιωματικούς της αστυνομίας, οι οποίοι υπήρξαν, μεταξύ άλλων, και πράκτορες της ΕΥΠκαι στελέχωσαν κάποτε το γραφείο που χειρίστηκε την υπόθεση του Απόστολου Βαβύλη» [6α].

Σημειώστε τα ονόματα που αναφέρθηκαν παραπάνω. Οσο ξεδιπλώνεται το κουβάρι, θα μας χρειαστούν· προηγουμένως, και για να γίνουν κατανοητές οι ιστορικές διαδρομές προσώπων και καταστάσεων που μας οδήγησαν στη σημερινή εκτίναξη της ναζιστικής συμμορίας και στο αυγό του φιδιού, θα πρέπει να κάνουμε μερικά απαραίτητα φλας-μπακ .

Ο Rabbit ανάμεσα σε παναθηναϊκούς, προφανώς φιλοΝΟΠΟ, αν κρίνει κανείς από τους κέλτικους σταυρούς, τους ναζιστικούς αετούς και τα πορτρέτα του Μουσολίνι, πρόκειται μάλλον για επίσκεψη σε ιταλικό φιλοφασιστικό σύνδεσμο, αντίστοιχο της ΝΟΠΟ. Ολοι πιθανοί πελάτες της “Φάλαγγας”.

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ Σκηνής Πρώτης

[1] Η συγκεκριμένη επαγγελματική δραστηριότητα, δηλαδή η πώληση στρατιωτικών ειδών και παρεμφερούς εξοπλισμού, φαίνεται πως είναι πολύ ελκυστική για τα μέλη της Χρυσής Αβγής. Λόγου χάρη, και ο υποψήφιός τους στα Γιάννενα, Ιάσων Μπίμπος, (καταδικασμένος σε 12 μήνες φυλάκιση με τριετή αναστολή για απρόκλητη έμπρακτη εξύβριση κατά συρροή και αργότερα κατηγορούμενος για πλαστές πινακίδες), στον ίδιο τομέα δραστηριοποιείται· βλ. TVXS.gr, “Ποινή φυλάκισης με αναστολή στον υποψήφιο της ΧΑ στα Ιωάννινα”, 25/09/2013.
http://tvxs.gr/news/ellada/poini-fylakisis-me-anastoli-se-ypopsifio-tis-xa-gia-biaiopragia-kata-prosaxthenton
// Σχετικά με την ελκυστικότητα, είναι απολύτως λογικό, αφού, όπως μάθαμε από τις καταθέσεις στην υπόθεση Παύλου Φύσσα, η αγορά πλήρους στολής με όλα τα σύνεργα της δουλειάς, κοστίζει στα μέλη μεγάλα τριψήφια νούμερα και είναι ουσιαστικά υποχρεωτική, αν θέλει κανείς να κατεβαίνει στον δρόμο σε ομοιόμορφη (παρα)στρατιωτική παράταξη με όλα τα διάσημα των Ταγμάτων Εφόδου. Στη συνέχεια θα δούμε πως τέτοιου είδους εταιρείες ακμάζουν δίπλα και μέσα στη ναζιστική παραστρατιωτική οργάνωση με τις στολές παραλλαγής και με τον οπλισμό κάθε είδους.

[2] Βλ. Γεωργία Δάμα, “«Οπιο των απεγνωσμένων ο φασισμός και ο ρατσισμός», Ημερίδα του Μορφωτικού Ιδρύματος της ΕΣΗΕΑ για τη Χρυσή Αυγή”, Ελευθεροτυπία, 08/03/2013
http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=349059

[3] Μεσημεριανό δελτίο ειδήσεων της ΝΕΤ της 12/05/2005

[4] Για όποιον δεν θυμάται (ή δεν ξέρει) τη δράση του Βαβύλη (ή Απόστολος Φωκάς ή μοναχός Ραφαήλ Γρηγοριάτης ή “Μπίζι”), εδώ ένα περιεκτικό άρθρο από τα “Νέα“, τις μέρες που μαθεύτηκε ότι επίκειται η έκδοσή του από τις αρχές της Ιταλίας, όπου κρατούνταν, στις αρχές της Ελλάδας

// Περισσότερα και λεπτομερέστερα για τη δράση του, βλ. “Οι τέσσερις εποχές του Απόστολου Βαβύλη”, περιοδικό Fantomas, τχ #3, Ιούνιος 2006.

[5] ΣΚΑΪ, “Ποιος είναι ο Απόστολος Βαβύλης”, 10/02/2005
http://www.skai.gr/news/greece/article/6912/Ποιος-είναι-ο-Απόστολος-Βαβύλης/
// Μια ιδιαίτερη λεπτομέρεια: Ο Βαβύλης είχε πλαστό δελτίο ταυτότητας το οποίο εξέδωσε το Αστυνομικό Τμήμα Καπανδριτίου βάσει πλαστών πιστοποιητικών που είχε προσκομίσει εκεί το 2000. Για την έκδοσή της, συνέδραμε και ο απόστρατος ταξίαρχος της ΕΛΑΣ Ιωάννης Τριανταφυλλάκης. Η Ασφάλεια το 2002 σχημάτισε δικογραφία σε βάρος του αποστράτου, του Βαβύλη και των δυο μαρτύρων που χρησιμοποίησε. Ο δεύτερος μάρτυρας ήταν ο ιερομόναχος Ιωνάς, πραγματικό όνομα Γεώργιος Μούρτος. Είναι προς διερεύνηση η σειρά των απίστευτων συμπτώσεων: Πόσα σημαντικά πρόσωπα στην ιστορία της ελληνικής φασιστικής ακροδεξιάς είχαν αυτό το μάλλον σπάνιο επώνυμο, “Μούρτος“;;; Η απάντηση σ’ αυτόν τον ιστορικό γρίφο, στην συνέχεια.

[5α] Jungle Report, «Το πογκρόμ στην Ερμού και το “ΠΑΡΕΜΠΟΡΙΟ STOP”», 12/04/2010
http://jungle-report.blogspot.gr/2010/04/stop.html

[6] Για μια συνολική ανασκόπηση των σχέσεων Βαβύλη-Παναγιώταρου και για τη διαδρομή των εταιρειών “Tactical” και “Φάλαγγα”, βλ. εφημερίδα “Παραπολιτικά”, άρθρο του Δημήτρη Γιαννακόπουλου, «Οι σχέσεις Παναγιώταρου-Βαβύλη και τα σενάρια διασύνδεσης με ξένες μυστικές υπηρεσίες, Η “Tactical”, η “Φάλαγγα” και οι business με την Αστυνομία και τις Ενοπλες Δυνάμεις», 23/11/2013

[6α] Βλ. λ.χ. Σταύρος Καπάκος, «”Πρώτο θέμα” το οπλοστάσιο Πάλλη στις έρευνες για τη Χρυσή Αυγή», Αυγή, 20/10/2013

avgi.gr/article

Συμβουλές από τη Γαλάζια Στρατιά για τεχνικές διείσδυσης στην κερκίδα και στο πλήθος των οπαδών, από την θυγατρική “μουσικόφιλη” οργάνωση “Blood & Honour Hellas“, τχ #25, Μάρτιος 2010. Μαζί, banner για την απελευθέρωση του Ματίας Φίσερ, αρχηγού του ναζιστικού “Freies Netz Sud“, επίσημου καλεσμένου στη Βουλή της ναζιστικής συμμορίας το 2013 (όταν έλεγαν ψέματα πως οι νεοναζί επισκέπτες ήταν απλοί δημοσιογράφοι) και στην πορεία για τα Ιμια τον Φεβρουάριο του 2014. Το ναζιστικό κόμμα “Freies Netz Sud” (“Ελεύθερο Δίκτυο του Νότου”) απαγορεύτηκε απ’ τις αρχές της Βαυαρίας τον Ιούλιο του 2014· βλ. “Απαγορεύθηκε νεοναζιστικό κόμμα στη Βαυαρία”, Καθημερινή, 24/07/2014, κλικ εδώ.

Σκηνή Δεύτερη: Ιούλιος 1964, ΕΚΟΦ, Εβραϊκή Συναγωγή, Παγκράτι

Στις 4 Ιουλίου 1964, παρακρατικοί εισβάλλουν στη Βουλή μετά από προεκλογική συγκέντρωση του υποψήφιου δήμαρχου της ΕΡΕ Γεωργίου Πλυτά στην Πλατεία Κλαυθμώνος. Πρόκειται για εκείνο το επεισόδιο που έμεινε γνωστό διότι συμμετείχε σ’ αυτό και ο Ρένος Αποστολίδης, που ήταν τότε υποψήφιος δημοτικός σύμβουλος με το ψηφοδέλτιο Πλυτά. Ενας από τους ακραίους ΕΚΟΦίτες ήταν ένας νεαρός φοιτητής, υψηλόβαθμο στέλεχος της ΕΚΟΦ και υπεύθυνος υποψηφίων φοιτητών (πόστο άκρως εμπιστευτικό και υπεύθυνο) με το όνομα Παναγιώτης (Τάκης) Μιχαλόλιας [7]. Ενας άλλος ήταν ο Γιώργος Βεντούρης, ακραιφνής εθνικοσοσιαλιστής-παγανιστής και αργότερα ηγέτης της ναζιστικής τάσης των φασιστών Ελλήνων φοιτητών της Ιταλίας ΕΣΕΣΙ (Εθνικός Σύνδεσμος Ελλήνων Σπουδαστών Ιταλίας) και ηγετικό στέλεχος των Ιταλών φασιστών του FUAN (Πανεπιστημιακό Μέτωπο Εθνικιστικής Δράσης, Movimento Soziale Italiano). Λίγες μέρες αργότερα, διεξάγεται η δίκη για αυτή την εισβολή παρακρατικών στη Βουλή. Επικρατεί ένταση. Σύμφωνα με την κατάθεση ενός αξιωματικού της Γενικής Ασφάλειας, η εισβολή στη Βουλή οργανώθηκε από παρακρατικές οργανώσεις, όπως ο φιλοναζιστικός «Ομιλος Εθνικής Αναγεννήσεως» σε συνεργασία με την ΕΚΟΦ. Στο ακροατήριο βρίσκονται πολλοί ΕΚΟΦίτες και παρακρατικοί για να συμπαρασταθούν στους κατηγορούμενους, μεταξύ των οποίων:

• ο Ρένος Αποστολίδης, βεβαίως, ως κύριος κατηγορούμενος,
  – ο Παναγιώτης (Τάκης) Μιχαλόλιας, επίσης ως κατηγορούμενος,
  – ένας παρακρατικός γνωστός ως “Πεθαμένος“, τρόφιμος φυλακών και ιδιοκτήτης καμπαρέ,
  – ένα στέλεχος μιας νεοφασιστικής οργάνωσης με το όνομα “Εθνική Κοινωνική Αναγέννησις” των τεταρτοαυγουστιανών Ντασκάκη και Φαντόπουλου [8], που έβγαζε μια φασιστική εφημερίδα με τον τίτλο “Ο Αγών” (“Kampf”), με κονδύλια της ΚΥΠ και με την στήριξη του -παλιού πρωτοπαλίκαρου του Γεωργίου Γρίβα- Χίτη βουλευτή της ΕΡΕ και προσωπικού φίλου όλων των συνωμοτών χουντικών συνταγματαρχών Νίκου Φαρμάκη [8α],
  – και ο εκδότης μιας εφημερίδας “Νέμεσις” Π. Τριαντόπουλος, στέλεχος επί Κατοχής της προδοτικής ΕΣΠΟ και ανοιχτά γκεσταπίτης με όπλο και με γερμανική άδεια να σκοτώνει, και πρόεδρος το 1964 της “Ενώσεως Αγωνιστών Εθνικής Αντιστάσεως και Οπλαρχηγών Ελλάδος“, καταδικασμένος δύο φορές σε ισόβια δεσμά από το Ειδικό Δικαστήριο Δωσιλόγων για “εθνική αναξιότητα και συνεργασία με τον εχθρό“, αλλά πολύ γρήγορα αποφυλακισμένο [8β].

Ξεχωρίζουν, όμως, ως συμπαραστάτες στους φασίστες τραμπούκους κατηγορούμενους, τρεις πιο χαρακτηριστικές φυσιογνωμίες:

• ο … Κωνσταντίνος Μανιαδάκης, -ναι, ο μεταξικός υπουργός “του ρετσινόλαδου”-,
  – ο πρόεδρος της ΕΚΟΦ την περίοδο 1963-1966 Στάθης Νώντας (ή “Αντώνης”),
  – και ένας νεαρός χιτλερικός, με το όνομα Λογγίνος Παξινόπουλος [9].

Μια φωτογραφία από τη δεκαετία του 1930, για την οποία θα μπορούσε να πει κανείς πως απεικονίζει στιγμές γέννησης του ακροδεξιού παρακράτους, του ίδιου που έχει επιβιώσει μέχρι τις μέρες μας. Ο Κωνσταντίνος Μανιαδάκης σε καταυλισμό, μαζί με Τάγματα Εργασίας.

“Χιτλερικοί στην Ελλάδα του 1960;;;”, θα μπορούσε να αναρωτηθεί κανείς. Ναι, βέβαια. Δεν ήταν μόνοι οι δωσίλογοι συνεργάτες των Γερμανών, -που όχι μόνο δεν καταδικάστηκαν για τις προδοτικές πράξεις τους, αλλά αντίθετα αναβαπτίστηκαν στα ιερά αντικομμουνιστικά νάματα της μεταπολεμικής εθνικοφροσύνης-, όπως οι οργανώσεις “Εθνικής Αντιστάσεως” τύπου “Αντικομμουνιστική Σταυροφορία Ελλάδος” (με αρχηγούς τους διοικητές των Ταγμάτων Ασφαλείας Πελοποννήσου επί Κατοχής Θεόδωρο Παπαδόγκωνα και Γ. Δημόπουλο),των “Εθνικοφρόνων Ελασιτών” (δήθεν Ελασιτών, ασφαλώς) και των “Συνδέσμων Αγωνιστών και Θυμάτων Εθνικής αντιστάσεως” [10], τις οποίες έμαθε όλη η Ελλάδα μετά τη δολοφονία του Γρηγόρη Λαμπράκη.

Οσο κι αν φαίνεται παράξενο, μόλις λίγα χρόνια μετά την Κατοχή, στην Ελλάδα του 1960 υπήρχαν όντως οπαδοί του Χίτλερ. Οι οργανώσεις τους είχαν ονόματα όπως “Φασιστική Οργάνωσις”, “Αρειοι”, “Κυανή Φάλαγξ”, “Εγγυηταί του Βασιλέως”, “Ελληνοκράτες”, “Εθνικόν Φως”, “Μακέλλην”, “Νεολαία Κιωνοκράνων” (;;;), “Εθνική Μαχητική Ομάς Η Μαύρη Χειρ”, αλλά και “Ναζιστική Οργάνωσις Αθηνών” (ΝΟΑ), που εμφανιζόταν ως παράρτημα της … Κου Κλουξ Κλαν, και πολλές άλλες. Μάλιστα, στις αρχές του 1963, αυτού του τύπου οι φασιστικές-παρακρατικές οργανώσεις ένιωθαν τόσο δυνατές και τόσο “κράτος εν κράτει” ώστε δεν δίστασαν να κάνουν και … συνέδριο (!!!), με τη συμμετοχή, μάλιστα, και στελεχών της ΕΚΟΦ [10α], την εβδομάδα πριν τη δολοφονία Λαμπράκη, για να ζητήσουν από το κράτος και τις υπηρεσίες περισσότερα «μέσα και υποστήριξη», διάβαζε χρήματα, εξοπλισμό και προσβάσεις στους διαδρόμους των ένοπλων και κρατικών υπαλλήλων-καθοδηγητών τους. Μόνο το γεγονός της δολοφονίας ανέκοψε αυτή τους την πορεία

Από το περιοδικό “Δρόμοι της Ειρήνης“, τχ #66, Ιούνιος 1963, άρθρο του Κ. Ιωάννου με τίτλο “Σφηκοφωλιές”. Η Ναζιστική Οργάνωσις Αθηνών (ΝΟΑ) αναλαμβάνει να στρατολογήσει μέλη για λογαριασμό της Κου Κλουξ Κλαν «εναντίον των εβραϊκών σχεδίων». Διεύθυνση της ΝΟΑ είναι η διεύθυνση της ΚΚΚ και του μεγαλοστελέχους και “στρατιωτικού συμβούλου” της Οράτιου Σέρμαν Μίλλερ. Ο Μίλλερ είχε επισκεφτεί τουλάχιστον άλλες δυο φορές την Ελλάδα, το 1960 και το 1961, για επαφές με τους εδώ φασίστες και για να εξετάσουν μαζί το ενδεχόμενο η ΝΟΑ και οι Ελπιδοφόροι να γίνουν μια νέα οργάνωση, αντιπρόσωπος της Κου Κλουξ Κλαν στην Ελλάδα. Την τρίτη φορά, την άνοιξη του 1963, συνοδευόταν από τον “Χάουπτμαν Φύρερ” (Συνταγματάρχη) Ζίγκφριντ Τσόγκλμαν, πρώην αξιωματικό των SS, συνεργάτη του Χάιντριχ, εκτελεστή της “τελικής λύσης” στην Τσεχοσλοβακία και αργότερα βουλευτή στη Γερμανική Βουλή. Οι επαφές έγιναν στην οικία του παλιού Χίτη και προσωπικού φίλου όλων των συνωμοτών χουντικών συνταγματαρχών Νίκου Φαρμάκη, βουλευτή της ΕΡΕ και χρηματοδότη μέσω μυστικών κονδυλίων της ΚΥΠ της εφημερίδας “Ο Αγών” (“Kampf”), που είδαμε προηγουμένως.

Και ανάμεσά τους, όπως είπαμε, υπήρχαν καθαροί χιτλερικοί.

Οπως π.χ. η “Ναζιστική Οργάνωσις Αθηνών” που σύμφωνα με το περιοδικό “Δρόμοι της Ειρήνης“, είχε κάνει βανδαλισμούς και είχε χαράξει σβάστικες στο κτίριο της Ισραηλιτικής Κοινότητας Αθηνών, την ίδια μέρα που νεοναζί χάραζαν αγκυλωτούς σταυρούς σε σπίτια Εβραίων στην Φραγκφούρτη. Απείλησε με θάνατο τον πρόεδρο της Κοινότητας κ. Φριζή και τον πρόεδρο της Ισραηλιτικής Λέσχης Μ. Οσμο. Εστειλε απειλητικές επιστολές στον (με εβραϊκή καταγωγή) Κάρολο Κουν, στον Δημήτρη Μυράτ και την Σμαρούλα Γιούλη επειδή οι θίασοι τους ανέβαζαν αντιναζιστικά αντιπολεμικά έργα. Για τον ίδιο λόγο, έκαψε το θέατρο “Ορφεύς” στην Κέρκυρα. Απειλούσε εφημερίδες, κόμματα, οργανώσεις, ακόμη και δεξιούς στρατηγούς της Αντίστασης [10β].

Απειλητική επιστολή εναντίον του απόστρατου (ΕΔΕΣίτη) στρατηγού Νικόλαου Κοσίντα, με υπογραφή ΝΟΑ, “Ναζιστική Οργάνωσις Αθηνών, παράρτημα της Κου Κλουξ Κλαν”. Από την ταινία “100 ώρες του Μάη” των Δήμου Θέου και Φώτου Λαμπρινού, 1963-1964. Ο Κοσίντας απειλήθηκε από την ΝΟΑ-ΚΚΚ να μην μιλήσει στην εκδήλωση την ημέρα της επετείου της εισβολής των ναζί στην Αθήνα, της “Πανελληνίου Ενώσεως Θυμάτων Γερμανικής Κατοχής Ο Φοίνιξ“, μιας οργάνωσης που αγωνιζόταν για την αναγνώριση της (πραγματικής) Εθνικής Αντίστασης.

ΣΤΙΣ ΕΙΚΟΝΕΣ: Απειλητική επιστολή εναντίον του απόστρατου (ΕΔΕΣίτη) στρατηγού Νικόλαου Κοσίντα, με υπογραφή ΝΟΑ, “Ναζιστική Οργάνωσις Αθηνών, παράρτημα της Κου Κλουξ Κλαν”. Από την ταινία “100 ώρες του Μάη” των Δήμου Θέου και Φώτου Λαμπρινού, 1963-1964. Ο Κοσίντας απειλήθηκε από την ΝΟΑ-ΚΚΚ να μην μιλήσει στην εκδήλωση την ημέρα της επετείου της εισβολής των ναζί στην Αθήνα, της “Πανελληνίου Ενώσεως Θυμάτων Γερμανικής Κατοχής Ο Φοίνιξ“, μιας οργάνωσης που αγωνιζόταν για την αναγνώριση της (πραγματικής) Εθνικής Αντίσταση

Αλλά δεν ήταν οι μοναδικοί νεοναζί, αντισημίτες και χιτλερόφιλοι στους νυχτερινούς δρόμους της Αθήνας και της επαρχίας. Στις 5 Ιανουαρίου 1960, τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων απασχολούσε ένα πρωτοφανές κύμα επιθέσεων και βανδαλισμών, με χιτλερικές υπογραφές, στα κτίρια των Εβραϊκών Κοινοτήτων και Συναγωγών σε πολλές ακόμα πόλεις της Ελλάδας, εκτός απ’ την Αθήνα (Θεσσαλονίκη, Πάτρα, Ρόδος, Χαλκίδα κ.ά., ακόμη και στον Αερολιμένα Ελληνικού) [11].

Κόκκινοι αγκυλωτοί σταυροί, συνθήματα “Να καούν οι Εβραίοι“, απειλές, εμπρησμοί και άλλες παρόμοιες ενέργειες έδειχναν ότι είχε φτάσει και στην Ελλάδα το πρώτο μεταπολεμικά σημαντικό αντισημιτικό-νεοναζιστικό ξέσπασμα που σημειώθηκε σε 400 πόλεις σε όλον τον κόσμο εκείνη την εποχή -αυτό που έμεινε γνωστό σαν “Η επιδημία της σβάστικας“. Είχε ξεκινήσει στα Χριστούγεννα του 1959 στη Δυτική Γερμανία από μέλη της νεοναζιστικής οργάνωσης “Γερμανικό Ράιχ” και επεκτάθηκε το αμέσως επόμενο διάστημα στην Ευρώπη, στις ΗΠΑ, στην Αυστραλία, στη Νότια Αφρική, στο Ισραήλ και στη Λατινική Αμερική, με τελικό απολογισμό σχεδόν 2.500 κρούσματα. Στην Ελλάδα, οι νεολαίες της Αριστεράς και του Κέντρου, με κοινές ανακοινώσεις τους, καταδίκαζαν τους φυλετικού χαρακτήρα βανδαλισμούς και ζητούσαν τη διάλυση των νεοφασιστικών οργανώσεων, όπως αυτές στις οποίες ήταν μέλη οι Μιχαλόλιας και Παξινόπουλος [12].

Ελευθερία, 06/01/1960, Ναζισταί οι δράσται του αντισημιτισμού, Εκδηλώσεις και εις Θεσσαλονίκη

Τον δικηγόρο Τάκη Μιχαλόλια, για τον οποίο θα μιλήσουμε και παρακάτω, τον γνωρίζουν όλοι, χάρη (και) στον αδελφό του Νίκο Μιχαλολιάκο.

“Συναγωνιστής” του Μιχαλόλια στα υψηλότερα κλιμάκια της ΕΚΟΦ ήταν και ο Επαμεινώνδας Στάθης, όπως είπαμε προηγουμένως. Ο Στάθης διαδέχτηκε στην προεδρία της ΕΚΟΦ τον διαβόητο Παύλο Μανωλόπουλο (αργότερα διορίστηκε νομάρχης και υπουργός της χούντας), όταν εκείνος αναβαθμίστηκε στη θέση του προέδρου στη Νεολαία της ΕΡΕ και είχε βλέψεις και για βουλευτής [13]. Ηταν η εποχή που η ΕΚΟΦ, έχοντας χάσει τον έλεγχο στους φοιτητικούς συλλόγους, κατέφυγε στην τακτική των προσφυγών και των μηνύσεων κατά των φοιτητικών συλλόγων και των συνδικαλιστών φοιτητών του Κέντρου και της Αριστεράς για δήθεν παρατυπίες στις φοιτητικές εκλογές, αλλά και κατά μεμονωμένων φοιτητών, εφημερίδων και δημοσιογράφων για “συκοφαντική δυσφήμηση”, θεωρώντας, δηλαδή προσβλητικούς και συκοφαντικούς τους χαρακτηρισμούς εναντίον της.

Επί τρία σχεδόν χρόνια, από την άνοιξη του 1963 μέχρι το φθινόπωρο του 1965, η ηγεσία της ΕΚΟΦ και ο Στάθης, που υποτίθεται ήταν το άγνωστο και “άφθαρτο” νέο πρόσωπο, σε αντίθεση με τον παλιό και φθαρμένο -και γνωστό τραμπούκο- Παύλο Μανωλόπουλο, έχοντας υποτίθεται το “δικαίωμα” να “αγανακτεί” κάθε φορά που η ΕΚΟΦ “καθυβριζόταν” ως αυτό που πραγματικά ήταν -φασιστική-, έσερναν σε δίκες ολόκληρους φοιτητικούς συλλόγους, όπως π.χ. της Φυσικομαθηματικής με προσωπική μήνυση του Στάθη, αλλά και φοιτητές, μεμονωμένα, όπως τον Γενικό Γραμματέα της ΕΦΕΕ Γιάννη Γιαννουλόπουλο, όπως και εφημερίδες με τους δημοσιογράφους τους, π.χ. τα Νέα, την Αυγή και τη Μεσημβρινή. Στις δίκες αυτές, στις οποίες η ΕΚΟΦ έχανε συνεχώς, δικηγόρος τους ήταν ο Γεώργιος Αλφαντάκης [14]. Ο Αλφαντάκης, γνωστό πρόσωπο της ακροδεξιάς, είχε γίνει γνωστός από την περίφημη φωτογραφία με τον τότε πρωθυπουργό Κωνσταντίνο Καραμανλή και τους 8 ΕΚΟΦίτες που είχαν εισβάλει και είχαν σπάσει τα γραφεία της εφημερίδας “Μακεδονίας” στη Θεσσαλονίκη, τον Δεκέμβριο του 1960, και κατόπιν είχαν αθωωθεί απ’ το δικαστήριο παρά τις σοβαρές κατηγορίες που αντιμετώπιζαν -εκτός απ’ τον Αλφαντάκη, είχαν επισκεφτεί τον Εθνάρχη και οι Αγγελος Μπρατάκος, Παύλος Μανωλόπουλος, Αχιλλέας Καραμανλής, Νίκος Κατσαρός (ο πρώην πρόεδρος του “Δημόκριτου”) κά.

Μακεδονία, 29/12/1960, “Πριν εκστρατεύσουν εις Θεσσαλονίκην, οι οργανώσαντες την παρασυναγωγή της ΕΡΕ έλαβον τας ευλογίας του πρωθυπουργού των κ. Καραμανλή”. Ο Κ. Καραμανλής περιστοιχίζεται από αρκετούς από τους συλληφθέντες της Θεσσαλονίκης. Ο Αλφαντάκης κάτω αριστερά. Διαβάζουμε στη λεζάντα: «1) Δημ. Καρέλας, αντιπρόεδρος του συνεδρίου, μέλος της ΕΚΟΦ, συλληφθείς. 2) Αγγελος Μπρατάκος, εκ των ηγετών της ΕΚΟΦ, συλληφθείς. 3) Φωτ. Παπαγεωργίου, πρόεδρος του συνεδρίου. 4) Χάρης Καρατζάς, στέλεχος της ΕΚΟΦ, συλληφθείς. 5) Παύλος Μανωλόπουλος, πρόεδρος της ΕΚΟΦ. 6) Αχιλλέας Καραμανλής. 7). Γ. Βλάχος, στέλεχος νεολαίας ΕΡΕ. 8) Γ. Αλεφαντάκης [sic]. Στη φωτογραφία διακρίνονται επίσης οι Χρ. Φύσσας, γενικός γραμματέας του συνεδρίου και Νίκος Κατσαρός, μέλος του ΔΣ της ΕΚΟΦ». Κλικ για μεγέθυνση, αξίζει να διαβαστούν και τα δύο άρθρα κάτω-κάτω, για τα μυστικά κονδύλια προς την ΕΚΟΦ

Ο Αλφαντάκης ήταν, μεταξύ άλλων, στην πολύχρονη σταδιοδρομία του, πρόεδρος της Νεολαίας της ΕΡΕ, αρθρογράφος στην ΕΚΟΦίτικη και χρηματοδοτούμενη από μυστικά ΚΥΠατζίδικα κονδύλια εφημερίδα “Ηχώ των Σπουδαστών“, συνήγορος ΕΚΟΦιτών και της ίδιας της ΕΚΟΦ, όπως είπαμε, συνήγορος του Δημήτριου Ιωαννίδη (που τον προόριζε, μάλιστα, για αντιπρόεδρο της κυβέρνησής του μετά την ανατροπή Παπαδόπουλου στις 25 Νοεμβρίου 1973) [15], συνήγορος των πρωταιτίων της 21ης Απριλίου, συνήγορος των βασανιστών του ΕΑΤ-ΕΣΑ, αλλά και υποψήφιος με το πρώτο ακροδεξιό κόμμα μετά τη πτώση της χούντας, την ΕΔΕ του Πέτρου Γαρουφαλιά στις εκλογές του 1974. Δεν είναι άγνωστο πρόσωπο, αλλά θα μας απασχολήσει στη συνέχεια και σε μια άλλη από τις πτυχές που εξετάζουμε.

Αλλά και ο Παξινόπουλος δεν είναι άγνωστο όνομα -ειδικά για τους αναγνώστες του ιστολογίου μας. Ηταν φίλος (κι αυτός και η αδελφή του) και συγκατηγορούμενος του Μιχαλολιάκου στις υποθέσεις με τις βόμβες της δεκαετίας του 1970. Για να είμαστε ακριβείς, το όνομά του εμφανίζεται πάμπολλες φορές στη δεκαετία του 1970, σχεδόν σε κάθε υπόθεση που εμπλέκει παρακράτος, εκρηκτικά και όπλα [16], -τρεις από αυτές τις υποθέσεις θα δούμε στη συνέχεια, κυρίως για να εστιάσουμε στα πολύ γνωστά ονόματα των “συναγωνιστών” του, στη μεγάλη παρέα που αργότερα ήταν οι συνιδρυτές της Χρυσής Αβγής. Στη Μεταπολίτευση, ήταν ήδη σχεδόν μυθικό πρόσωπο, καθώς ήταν από τους πρώτους καθαρά χιτλερικούς, ήδη από το 1963.

Γεννημένος το 1943, γιος αξιωματικού, στέλεχος των ομάδων κρούσης των “Ελπιδοφόρων” [17] και Τομεάρχης Αμπελοκήπων της οργάνωσης “Αντικομμουνιστική Σταυροφορία“, δηλαδή του αθηναϊκού αντίστοιχου της οργάνωσης των Φον Γιοσμά-Γκοτζαμάνη-Εμμανουηλίδη της δολοφονίας Λαμπράκη, στην οποία (οργάνωση) στέλεχος στα τμήματα της Αθήνας ήταν ο ταγματάρχης των κατοχικών Ταγμάτων Ασφαλείας και υποδιοικητής του ευζωνικού Συντάγματος Αθηνών Παναγιώτης Κυριακού, ενώ επικεφαλής της ήταν ο Θεόδωρος Παπαδόγκωνας, επίσης ταγματασφαλήτης αξιωματικός των Ταγμάτων Ασφαλείας Πελοποννήσου και αδελφός του αρχηγού όλων των μονάδων των Ταγμάτων Ασφαλείας Πελοποννήσου Διονύσιου Παπαδόγκωνα [18]. Οπως και η συμμορία των Φον Γιοσμά-Γκοτζαμάνη-Εμμανουηλίδη στη Θεσσαλονίκη, ο Παξινόπουλος χρησιμοποιήθηκε από την Αστυνομία σαν “έκτακτος αστυφύλαξ” κατά την επίσκεψη του Ντε Γκολ στην Αθήνα, οι γνωστές “συμμορίες της καρφίτσας”.

Ο Παξινόπουλος, επίσης, κυκλοφορούσε -και όχι μόνο τις Απόκριες- με χιτλερική στολή, μπότες, μαστίγιο και ένα μεγαλόσωμο σκυλί με το όνομα “Θωρ” [19], είχε διατελέσει μέλος της προσωπικής φρουράς του διαδόχου Κωνσταντίνου κατά τη διάρκεια των προσκοπικών εκδηλώσεων “Τζάμπορι” (ο Κοκός ήταν η ΑΜ ο αρχηγός των Προσκόπων, ενώ ο Παξινόπουλος είχε σχέσεις με τον προσκοπισμό), ενώ η φιλενάδα του είχε συλληφθεί ως η αρχηγίνα πενταμελούς σπείρας διαρρηκτών το Νοέμβριο του 1963. Ολα αυτά, βέβαια, μαθεύτηκαν μετά από την υπόθεση που απασχόλησε τα πρωτοσέλιδα και τις έκτακτες εκδόσεις των εφημερίδων το βράδυ της 01/10/1963: Οπως έγραφαν τα “Νέα” και η “Αθηναϊκή” σε έκτακτα φύλλα:

«Ο “διεπόμενος από ναζιστικάς πεποιθήσεις Παξινόπουλος” συνελήφθη ως κάτοχος μυστικού οπλοστασίου που βρισκόταν σε δώμα στην ταράτσα της οικίας του, Δημητσάνας 16, το οποίο περιελάμβανε μεταξύ άλλων: Αυτόματο όπλο τύπου “Στεν”, 4 τυφέκια, 10 περίστροφα, 5 χειροβομβίδες “Μιλλς”, ένα κιβώτιο φυσίγγια, 15 ξίφη και μαχαίρια, κράνη, μαστίγια και άλλο πολεμικό υλικό. Το εσωτερικό του οπλοστασίου ήταν διακοσμημένο με [Σ.Σ.: τι άλλο;;;] φωτογραφίες του Χίτλερ, των επιτελών του, αξιωματικών των Ες-Ες, του Μπόρμαν, χιτλερικές σημαίες, σκηνές πολέμου κ.λπ. Η πρόσοψη της σοφίτας ήταν βαμμένη κόκκινη, και στο κέντρο της υπήρχαν ζωγραφισμένοι αγκυλωτοί σταυροί, αγχόνες, συνθήματα “Αίμα-Τιμή, Ράιχ, Θάνατος, Χάιλ-Χίτλερ, Ες-Ες” κ.λπ, νεκροκεφαλές, και εμβλήματα του τρίτου Ράιχ και της οργάνωσής του, της “Αντικομμουνιστικής Σταυροφορίας“. Μαζί βρέθηκε και μια ταυτότητα της οργάνωσης. [Σ.Σ.: Οχι, η περιγραφή δεν είναι από το ρεπορτάζ για τις έρευνες στο σπίτι του Χρήστου Παππά στα τέλη του 2013· είναι από τον Οκτώβριο του 1963]. Ο Παξινόπουλος δεν άνοιξε αμέσως στον εισαγγελέα, κλειδώθηκε μέσα, έκαιγε χαρτιά και έγγραφα, ενώ απειλούσε να αυτοκτονήσει με μια χειροβομβίδα, παρασέρνοντας στο θάνατο μαζί και τα όργανα της τάξης που βρίσκονταν έξω από την πόρτα» [20].

Μακεδονία, 04/10/1963, Προεφυλακίσθη ο διατηρών οπλοθήκην παρακρατικής οργανώσεως Λογγίνος Παξινόπουλος

Ο Παξινόπουλος, που άλλοτε δήλωνε σπουδαστής, άλλοτε άνεργος, άλλοτε εισοδηματίας (είχε κληρονομιά ακίνητα που τα νοίκιαζε) και άλλοτε … πρόσκοπος, ισχυρίστηκε ότι ο οπλισμός ήταν απλά ενθύμια.

«Ανεκοινώθη εκ του υφυπουργείου Εσωτερικών, σχετικώς με τα αναγραφέντα […] περί αποκαλύψεως οπλοστασίου ανήκοντος εις παρακρατικήν οργάνωσιν, ότι […] ο Παξινόπουλος υπεστήριξεν ότι επρόκειτο περί ενθυμίων ανηκόντων εις τον πατέρα του Παξινόπουλον Σπυρίδωνα, αντισυνταγματάρχην του ελληνικού στρατού. [Ο καταγγείλας αυτόν Δημήτριος Χαλκιαδάκης] κατέθεσεν εις τον εισαγγελέα ότι ο Παξινόπουλος ήτο ηγετικόν στέλεχος φασιστικής οργανώσεως, της “Αντικομμουνιστικής Σταυροφορίας”, ο ίδιος όμως ο Παξινόπουλος είπεν ότι εις ουδεμίαν παρακρατικήν οργάνωσιν ανήκει και ότι είναι μόνον πρόσκοπος» [21].

Οδός Πανεπιστημίου, 23 Μαρτίου 1963. Το τμήμα Νέων των Ελπιδοφόρων παρελαύνει με πλήρεις στολές, διάσημα, αμφιμασχάλια και εξαρτύσεις, κατόπιν εγκυκλίου του Υπουργείου Παιδείας και του υπουργού Γεωργίου Ράλλη. Ο ομαδάρχης τους με πολιτικά δίπλα στον αστυφύλακα. Στην ίδια παρέλαση μπροστά στον Αγνωστο Στρατιώτη, συμμετείχε και άλλο άγημα, των λεγομένων “Μελανοχιτώνων“, επίσης με επίσημη άδεια απ’ το υπουργείο. Η φωτογραφία από το περιοδικό “Δρόμοι της Ειρήνης“. Την ίδια στιγμή, αντιπροσωπεία σπουδαστών που προσπάθησε να καταθέσει στεφάνι στο άγαλμα του Ρήγα Φεραίου στα Προπύλαια δέχτηκε επίθεση από αστυφύλακες. Ποδοπάτησαν το στεφάνι και ακολούθησαν τραμπουκισμοί και συλλήψεις.

Αργότερα, κατά την προανάκριση, μαθεύτηκαν και ορισμένα ακόμη από τα κατορθώματα του Παξινόπουλου: Οτι είχε πυροβολήσει μέσα στο σπίτι του συναγωνιστή του Απόστολου Δρακωτού και ότι το βλήμα ανευρέθη από την Αστυνομία [22], ότι τον Απρίλιο του 1962 είχαν πάει μαζί οπλισμένοι σε προεκλογική συγκέντρωση του Γεωργίου Παπανδρέου στην οδό Πανεπιστημίου, όπου είχαν γίνει σκοπούμενα επεισόδια από παρακρατικούς, και ότι τα (ενεργά) όπλα τα χρειάζονταν ώστε να τα χρησιμοποιήσουν σαν “μέσο εκφοβισμού” για τους κομμουνιστάς που θα συνελάμβαναν (αυτοί οι πολίτες) και ότι αυτές οι δραστηριότητες τους γίνονταν εν γνώσει του τοπικού ΙΔ’ Αστυνομικού Τμήματος [23].

Ελευθερία, 05/10/1963, Αστυνομικοί πιέζουν μάρτυρα διά να αποσιωπήση στοιχεία σχετικά με παρακρατικάς οργανώσεις (Δρακωτός, φίλος του Λογγίνου Παξινόπουλου)

Τελικά, μετά τον θόρυβο και τη δημοσιότητα [Σ.Σ.: κοιτάχτε ομοιότητες, τώρα], οι “Ελπιδοφόροι Αμπελοκήπων” έκλεισαν τα γραφεία τους, κατέβασαν τις ταμπέλες, πήραν όλα τα έπιπλα, έβαλαν φωτιά στο αρχείο της οργάνωσης και διαλύθηκαν μέσα στην γενική κατακραυγή. Ο Παξινόπουλος δικάστηκε σε 4 μήνες φυλάκιση στις 21/3/1964 [24], αλλά σύντομα ήταν ελεύθερος να συνεχίσει τη δράση του, όπως κι έκανε αμέσως μετά, κατά τη δίκη που αναφέραμε προηγουμένως, εκεί που έκανε νοήματα και αντάλλασσε χαρτάκια με τους κατηγορούμενους φασίστες υπό το βλέμμα του βουλευτή τότε της ΕΡΕ Μανιαδάκη. Αλλωστε, οι κατηγορούμενοι ήταν φίλοι του, όπως προέκυψε κατά τη δίκη [25]:

Εξις, δευτέρα φύσις, όπως λέγεται, και ειδικά όταν πρόκειται για όπλα, κι έτσι τον Ιανουάριο του 1965 ο Παξινόπουλος συνελήφθη ξανά για κατοχή περιστρόφου και καταδικάστηκε “και πάλι” σε 2,5 μήνες φυλάκιση [26].

Ελευθερία, 30/01/1966. Αλλη μία καταδίκη για όπλα και πάλι

Για τα πεπραγμένα του Παξινόπουλου στη διάρκεια της δικτατορίας: Μαθαίνουμε ότι διετέλεσε διοικητής του χουντικού ένοπλου παραστρατιωτικού σώματος των “Αλκίμων” [27], το οποίο ήταν έμπνευση και δημιούργημα -στην τελική τους μορφή- του Κώστα Πλεύρη, όπως γράφει ο ίδιος στο αυτοβιογραφικό του βιβλίο, με σκοπό να «απετέλει τον σιδηρούν βραχίονα του καθεστώτος». Ο Πλεύρης είχε κάνει την πρόταση στους Παπαδόπουλο και Ασλανίδη, αυτοί του έδωσαν την άδεια και την χρηματοδότηση και τα όπλα (π.χ. 500 καραμπίνες “Ρέμινγκτον”) για να προχωρήσει αλλά χωρίς να φαίνεται, κι έτσι στην διοίκησή τους μπήκαν στελέχη της οργάνωσης του Πλεύρη “Κίνημα 4ης Αυγούστου” (Κ4Α), το μοναδικό κόμμα που η δικτατορία είχε επιτρέψει να λειτουργεί [28].

«Αναμφιβόλως η οργάνωσις των Αλκίμων εξουσιάζετο απολύτως από εμάς», γράφει ο Πλεύρης. «Είδαμε την ευκαιρίαν εξορμήσεως προς την μάζαν των νέων και την αξιοποιήσαμε εντατικώς. Υπέβαλα στον Ασλανίδη λεπτομερές πρόγραμμα εκπαιδεύσεως των Αλκίμων, που επεδιώξαμε να την καταστήσωμεν παραστρατιωτικήν οργάνωσιν, που θα απετέλει τον λαϊκόν σιδηρούν βραχίονα του καθεστώτος».

Σεπτέμβριος 1969, Αλκιμοι σε τελετή ορκωμοσίας (επάνω) και σε παρέλαση στην Οδό Πανεπιστημίου (κάτω)

Συνεπώς, καλύτερο περιβάλλον από τους Αλκιμους δεν μπορούσε να υπάρξει για τον Παξινόπουλο την περίοδο της δικτατορίας. Ομως, ο Παξινόπουλος και οι συλλήψεις του στην επόμενη δεκαετία, αυτήν του 1970, είναι που θα μας απασχολήσουν περισσότερο στη συνέχεια (όποτε και εάν συλλαμβάνονταν, καθώς σε κάποιες περιπτώσεις ήταν καταζητούμενος). Οι προσεκτικοί αναγνώστες ίσως έχουν κάνει ήδη τον συνδυασμό δύο μικρών λεπτομερειών, όμως -πιστεύουμε- και αυτοί, και όσοι δεν connect τις μέχρι στιγμής dots, θα δουν προς το τέλος της ανάγνωσης πως συμπληρώνονται τα κομμάτια του πολύπλοκου παζλ με την μεγαλύτερη εικόνα που υποσχεθήκαμε στην αρχή.

Στο σημείο αυτό -και για χάρη του παζλ-, να μην ξεχάσουμε να σημειώσουμε ότι ο πρόεδρος της ΕΚΟΦ Στάθης, για τον οποίο μιλήσαμε παραπάνω, ήταν εν έτει 2014 υποψήφιος ευρωβουλευτής με τη ναζιστική συμμορία, η οποία με περηφάνια αναγράφει αυτόν του τον τίτλο στο βιογραφικό που παρουσίασε, όπως επίσης και στη διαδικτυακή τηλεόραση της ΧΑ, ο Κασιδιάρης όταν τον παρουσίασε και απαριθμούσε τους τίτλους του, την ιδιότητα “πρόεδρος της ΕΚΟΦ” είπε πρώτη-πρώτη [29]. Οπως θα δούμε και στη συνέχεια, όλα τα πράγματα στο ελληνικό ακροδεξιό κρατικοπαρακράτος, κύκλους κάνουν και δεν είδαμε ακόμη ούτε καν τους πρώτους από αυτούς.

Αρθρο του Ανδρέα Λεντάκη στο περιοδικό “Τετράδια Δημοκρατίας“, τχ #2, Δεκέμβριος 1963 με αναφορές στον Λογγίνο Παξινόπουλο και στις νεοφασιστικές οργανώσεις

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ Σκηνής Δεύτερης

[7] Νίκος Χασαπόπουλος, Χρυσή Αυγή, Η ιστορία, τα πρόσωπα και η αλήθεια, εκδόσεις Λιβάνη, Αθήνα, 2013, σ. 12 // Ανδρέας Λεντάκης, Το παρακράτος και η 21η Απριλίου, εκδόσεις Προσκήνιο, Αθήνα, 2000, σ. 401

[8] Σταύρος Ζορμπαλάς, Ο νεοφασισμός στην Ελλάδα (1967-1974), εκδόσεις Σύγχρονη Εποχή, Αθήνα, 1978, σ. 34

[8α] Για την προσωπική φιλία πολύ πριν την 21η Απριλίου 1967 και τις σχέσεις χουντικών συνωμοτών και Νίκου Φαρμάκη (ένα πολύ σκοτεινό πρόσωπο που βρισκόταν πάντα στα παρασκήνια πίσω από τα θέατρα των γεγονότων σχεδόν σε κάθε στιγμή ανωμαλίας από τη δεκαετία του 1940 μέχρι την Μεταπολίτευση), βλ. Λεωνίδας Καλλιβρετάκης, “Η ομάδα Παπαδόπουλου στην τελική ευθεία προς την εξουσία”, στο Συλλογικό & Βαγγέλης Καραμανωλάκης (επιμέλεια), “Η στρατιωτική δικτατορία 1967-1974″, σειρά “Εξι στιγμές του 20ού αιώνα”, Νο #06, εκδόσεις ΔΟΛ 2010, σ. 70

[8β] Για τον Τριαντόπουλο βλ. “Προδότες και εγκληματίες“, εκδόσεις Ριζοσπάστης, ανατύπωση Κόκκινη Σημαία, Θεσσαλία, 1944, σσ. 10 και 16

[9] Λεντάκης, σ. 230

[10] Ζορμπαλάς, σσ. 34-35 // Βλ. και την ημιπαράνομη τότε μικρού μήκους ταινία-δραματοποιημένο ντοκιμαντέρ των Δήμου Θέου και Φώτου Λαμπρινού “100 ώρες του Μάη”, 1963-1964

[10α] Για το συνέδριο των παρακρατικών, βλ. αλληλογραφία του αρχηγού της “Αντικομμουνιστικής Σταυροφορίας Πειραιώς” Σ. Σαραντάκου με τον επικεφαλής του Πολιτικού Γραφείου του πρωθυπουργού Κωνσταντίνου Καραμανλή, Πασχάλη Κόντα στο Κώστας Παπαϊωάννου, Πολιτική δολοφονία, Υπόθεση Λαμπράκη, Θεσσαλονίκη 1963, εκδόσεις Ποντίκι, Αθήνα, 1993, σ. 63· παρόμοιο έγγραφο με παρόμοιες απαιτήσεις και προτάσεις προς τον Κόντα είχε στείλει και ο Φον Γιοσμάς.

[10β] Για τη ΝΟΑ και τον Σέρμαν Μίλλερ, βλ αναλυτικά Γιάννης Βούλτεψης, Υπόθεση Λαμπράκη, Τόμος Α’, Η Μάχη, Θεσσαλονίκη 1963, Β’ έκδοση, εκδόσεις Αλκυών, Αθήνα, 1998, σ. 47 κ.έ.

[11] Βλ. λ.χ. εφημερίδες Ελευθερία και Νέα, 5,6,7 και 10/01/1960

[12] Για το παγκόσμιο αντισημιτικό-νεοναζιστικό ξέσπασμα τέλη 1959, αρχές 1960 βλ. Δημήτρης Ψαρράς, Το μπεστ σέλερ του μίσους, Τα “πρωτόκολλα των σοφών της Σιών” στην Ελλάδα, 1920-2013, εκδόσεις Πόλις, Αθήνα, 2013, σ. 196 κ.έ.

[13] Λεντάκης, σ. 270-273 και 405

[14] Βλ. Δήμητρα Κρουστάλλη, “H ΕΚΟΦ, η χούντα και ο Δ. Ιωαννίδης, Βίος και Πολιτεία του Γιώργου Αλφαντάκη”, Το Βήμα, 22/01/2006
http://www.tovima.gr/relatedarticles/article/?aid=170807
// βλ. Λεντάκης, σ. 393

[15] Παύλος Πετρίδης, Δολοφονία Λαμπράκη, Ανέκδοτα ντοκουμέντα (1963-1966), εκδόσεις Προσκήνιο-Αγγελος Σιδεράτος, Αθήνα, 1995, σ. 228 // Παύλος Πετρίδης, Εξουσία και παραεξουσία στην Ελλάδα (1957-1967), Απόρρητα ντοκουμέντα, εκδόσεις Προσκήνιο-Αγγελος Σιδεράτος, Αθήνα, 2000, σ. 234 και 292 // Ζορμπαλάς, σ. 136

[16] Ιστολόγιο XYZ Contagion, “Οι επωμίδες και τα εκρηκτικά του Νίκου Μιχαλολιάκου της Χρυσής Αυγής – Ψεύτης, βλαξ, καταδότης και Γιώτα-4″, 04/05/2012
http://xyzcontagion.wordpress.com/2012/05/04/epomides-ekriktika-mixaloliakos/

[17] Οργάνωση “Σώμα Ελπιδοφόρων Νέων – ΣΕΝ“, η από το 1957 μετεξέλιξη της “Εθνικής Οργάνωσης Νεολαίας” και κατόπιν “Πανελλήνιος Ελπιδοφόρος Ενωσις“, γνωστή και σαν “ΟΕΝ-ΣΕΝ“· αντιπρόεδρος της ήταν ο μεγαλοβιομήχανος Χρίστος Μίχαλος, αργότερα υπουργός της χούντας και πατέρας του σύγχρονου μας Κωνσταντίνου Μίχαλου, προέδρου του ΕΒΕΑ· βλ Λεντάκης, σ. 285 // Ζορμπαλάς, σ. 35 και 136

[18] Βλ. Τάσος Κωστόπουλος, Η αυτολογοκριμένη μνήμη, Τα τάγματα ασφαλείας και η μεταπολεμική εθνικοφροσύνη, εκδόσεις Φιλίστωρ, Αθήνα, 2005, σ. 76 // Για τον “Σύνδεσμο Αγωνιστών και Θυμάτων Εθνικής αντιστάσεως Βορείου Ελλάδος“, βλ. Στράτος Δορδανάς, Η γερμανική στολή στη ναφθαλίνη, Επιβιώσεις του δοσιλογισμού στη Μακεδονία, 1945-1974, εκδόσεις Βιβλιοπωλείο της Εστίας, Αθήνα, 2011, σσ. 285 κ.έ. και 303 κ.έ., ουσιαστικά τα άπαντα για τον Φον Γιοσμά αλλά και για τον γιο του Αλέξανδρο, υποψήφιο με το ΛάΟΣ το 2007 και με τη ναζιστική συμμορία το 2014 // Μένοντας στο ίδιο θέμα, στη δράση του Φον Γιοσμά, ένα από τα πιο άθλια βιβλία-λιβελογραφήματα όλων των εποχών μπορεί να χαρακτηριστεί το βιβλίο του γαμπρού του Γιοσμά, Αρχιμήδη Σταμπολίδη με τίτλο “Ποιος δεν εσκότωσε τον Λαμπράκην”, εκδόσεις Ερωδιός, Θεσσαλονίκη, 2008, σύμφωνα με το οποίο ο Γιοσμάς ήταν τελικά μεγάλος πατριώτης (ούτε μία σειρά για τα πεπραγμένα επί Κατοχής) και για όλα τα άλλα έφταιγαν οι κομμουνισταί που ήσαν εθνοπροδόται.

[19] Σύμφωνα με τα “Νέα“, 01/10/1963. Οποία σύμπτωσις, 50 χρόνια αργότερα, χρυσαβγίτες χρησιμοποίησαν σκυλιά-τέρατα για επιθέσεις, βλ. “Τι αναφέρει ο αστυνομικός υποδιευθυντής Λάρισας για τα επεισόδια με πρωταγωνιστή τον Παναγιώταρο”, Πρώτο Θέμα, 06/10/2013
http://www.protothema.gr/politics/article/321102/an-epitethoun-hrusaugites-psekaste-ton-skulo/

[20] Εφημερίδα Τα Νέα, 03/10/1963

[21] Εφημερίδα Καθημερινή, 02/10/1963
http://news.kathimerini.gr/4Dcgi/4Dcgi/_w_articles_columns_2_02/10/2012_497289

[22] Εφημερίδα Ελευθερία, “Αστυνομικοί πιέζουν μάρτυρα διά να αποσιωπήση στοιχεία σχετικά με παρακρατικάς οργανώσεις”, 05/10/1963, σ. 8

[23] Λεντάκης, σσ. 301-304

[24] Λεντάκης, σ. 304

[25] Εφημερίδα Ελευθερία, “Πρακτικά της δίκης των επιτιθέντων κατά της Βουλής τρομοκρατών της ΕΡΕ”, 09/07/1964, σ. 3

[26] Εφημερίδα Ελευθερία, “Κατεδικάσθη και πάλιν ο Λογγίνος Παξινόπουλος δι’ οπλοφορίαν”, 30/01/1965, σ. 8

[27] Ιός, “Οι γιάφκες του Καραμανλή, Η ξεχασμένη τρομοκρατία”, Ελευθεροτυπία, 29/9/2002
http://www.iospress.gr/ios2002/ios20020929b.htm

[28] Κωνσταντίνος Πλεύρης, Γεγονότα 1965-1977 Τα άγνωστα παρασκήνια, εκδόσεις Ηλεκτρον, Αθήνα, 2009, σ. 65

[29] Ιστοσελίδα 902.gr, “Χρυσή Αυγή: Πρωτομάστορες στη διαστρέβλωση”, 28/04/2014

«Στη διαδικτυακή εκπομπή της Χρυσής Αυγής (22/04/14) ο Ηλίας Κασιδιάρης απέδειξε το ταλέντο του στο ψέμα και στη διαστρέβλωση. Ανέφερε λοιπόν:
“Να μην παραλείψω να αναφερθώ και στον Επαμεινώνδα Στάθη τον πρώην διευθυντή της ορθοπεδικής κλινικής του νοσοκομείου Ευαγγελισμός και πρώην πρόεδρος της ΕΚΟΦ (Εθνικής Κοινωνικής Οργάνωσης Φοιτητών). Αυτό λέει πολλά σε όσους έζησαν εκείνες τις δεκαετίες του ’60 με την κόκκινη τρομοκρατία στα πανεπιστήμια”».

902.gr/eidisi/politiki/42427/hrysi-aygi-protomastores-sti-diastrevlosi

Σκηνή Τρίτη: 23 προς 24 Ιουλίου 1974, ΕΑΤ-ΕΣΑ, Βρετανική Πρεσβεία, Αεροδρόμιο Ελληνικού

Την ημέρα που η Ελλάδα φαινόταν ότι θα μπορούσε να απαλλαχτεί οριστικά από το δικτατορικό καθεστώς, και ενώ ο κόσμος περιμένει την άφιξη τουΚαραμανλή, πανηγυρίζοντας την πτώση της χούντας, μια ομάδα νεαρών εθνικοσοσιαλιστών από την οργάνωση “Κόμμα 4ης Αυγούστου” (Κ4Α) του Κώστα Πλεύρη -η μοναδική οργάνωση/κόμμα που επιτρεπόταν η λειτουργίας της επί χούντας, όπως είπαμε-, οπλισμένοι με τα απαραίτητα σύνεργα “της δουλειάς” και με ένα σχεδιάγραμμα του οικήματος, αναρριχώνται στα κάγκελα της Πρεσβείας της Μεγάλης Βρετανίας, με σκοπό να την κάψουν. Τους αντιλαμβάνεται, όμως, μια αστυνομική περίπολος και τους συλλαμβάνει. Στη διαδρομή για το τμήμα, ένας από αυτούς ξεφορτώνεται το χαρτί με το σκαρίφημα, κι έτσι τελικά, και με δεδομένη τη φασαρία και τη “διασάλευση της τάξεως” εκείνης της βραδιάς, αφήνονται ελεύθεροι [30].

Τις ώρες εκείνες, ο μέντοράς τους και αρχηγός του Κ4Α Πλεύρης μεταφερόταν από το ΚΕΣΑ στου Παπάγου όπου βρισκόταν κρατούμενος, προς το ΕΑΤ/ΕΣΑ. Ο Πλεύρης, ιδιαίτερος και κουμπάρος του παλιού αξιωματικού του αποσπάσματος Βρεττάκου -ουσιαστικά ταγματασφαλήτη- Ιωάννη Λαδά [31], είχε δοθεί ψυχή τε και σώματι στην επιτυχία της “Επαναστάσεως” από διάφορα πόστα, -όπως και άλλα μέλη του Κ4Α-, αλλά κάποια στιγμή τον Μάιο του 1974 είχε βρεθεί σε δυσμένεια από τους ιωαννιδικούς. Δυστυχώς για τον Πλεύρη, ο Λαδάς δεν ήταν πλέον ισχυρός και δεν μπορούσε να κάνει πολλά πράγματα για να προστατεύσει τον κουμπάρο του. Είχε προσπαθήσει, βέβαια, και είχε απευθυνθεί στον στρατηγό Γρηγόριο Μπονάνο, αρχηγό των Ενόπλων Δυνάμεων μετά τη μεταβολή της 25ης Νοεμβρίου 1973 και την επικράτηση του Ιωαννίδη, και τον είχε παρακαλέσει να δεχτεί τον «ιδιώτην Πλεύρην», διότι «ήτο της απολύτου εμπιστοσύνης του».

Ο Μπονάνος δέχτηκε τον Πλεύρη, τον ρώτησε τι ήθελε, αυτός απάντησε ότι «ηγείται μιας μαχητικής οργανώσεως που έχει προσφέρει εθνικόν έργον και ότι τίθεται μαζί με την ομάδα του εις την υπηρεσία των Ενόπλων Δυνάμεων», ο Μπονάνος τον ευχαρίστησε και του απάντησε ότι «αι Ενοπλαι Δυνάμεις είναι πολύ καλά οργανωμέναι και δεν έχουν ανάγκην οποιασδήποτε ενισχύσεως, και μάλιστα υπό ιδιωτών». Ο Πλεύρης έφυγε άπραγος, ο Μπονάνος ενημέρωσε τον υπασπιστή-γραμματέα του ταγματάρχη Γεράσιμο Ματάτση πως δεν επιτρέπει να ξαναπατήσει ο ιδιώτης το πόδι του μέσα στο ΓΕΣ, και πως δεν πρέπει να του έχει κανείς εμπιστοσύνη, και ο γραμματέας ενημέρωσε τον Μπονάνο πως, σύμφωνα με τα όσα έμαθε, ούτε ο Ιωαννίδης είχε εμπιστοσύνη στον ιδιώτη Πλεύρη, κι έτσι, λίγο αργότερα, το αποτέλεσμα ήταν ο Πλεύρης να συλληφθεί (αφού πρώτα είχε ειδοποιηθεί) μαζί με άλλα στελέχη του Κ4Α [32].

Με τα γεγονότα του Ιουλίου του 1974, είχε έλθει η ώρα να απελευθερωθούν όλοι οι κρατούμενοι του καθεστώτος, κι εκεί, στο ΕΑΤ/ΕΣΑ, μόλις οι ιωαννιδικοί αξιωματικοί είδαν τον Πλεύρη, τον κάλεσαν στο γραφείο τους για να τους … διαφωτίσει σχετικά με το τι προβλέπει πως θα γίνει (!!!) και για να τους … δώσει συμβουλές σχετικά με το τι θα πρέπει να πράξουν. Ο Πλεύρης τους συμβούλεψε να εκτελέσουν (!!!) όλους τους πολιτικούς, αλλά και όλους τους χουντικούς που τυχόν θα διαφωνούσαν για ένα καινούργιο πραξικόπημα. Τους προέτρεψε να κινηθούν αμέσως προς το Προεδρικό Μέγαρο όπου συνεδρίαζαν ο Καραμανλής και οι άλλοι πολιτικοί που συμμετείχαν κατόπιν στην κυβέρνηση εθνικής ενότητας με τον χουντικό Πρόεδρο -μαριονέτα του Ιωαννίδη-,Γκιζίκη και τους χουντικούς αρχηγούς των Ενόπλων Δυνάμεων και των τριών όπλων (Μπονάνος, Γαλατσάνος, Αραπάκης, Παπανικολάου), να τους συλλάβουν ή/και να τους εκτελέσουν επί τόπου αν δεν συμφωνήσουν σε καινούργιο στρατιωτικό νόμο. Μάλλον δεν εισακούστηκε, ήταν κι ο Ιωαννίδηςεξαφανισμένος από μέρες, κι έτσι βγήκε απλά από την πόρτα, πήρε ένα ταξί και κατευθύνθηκε στο σπίτι του Λαδά. Την άλλη μέρα, πήγε στα γραφεία του Κ4Α, τα οποία βρήκε, λέει, κατεστραμμένα, και ο λόγος ήταν, λέει, το μίσος που έτρεφε γι’ αυτόν ο Εβραίος γαμπρός του Ιωαννίδη, ο γιατρός Αλαζράκης [33].

Από τα γραφεία του Κ4Α, πάντως, είχαν ξεκινήσει αυτοί οι τρεις επίδοξοι προβοκάτορες που ήθελαν να κάψουν την βρετανική Πρεσβεία, τη νύχτα της πτώσης της χούντας. Ηταν οι γνωστοί μας Νίκος Μιχαλολιάκος, Αριστοτέλης Καλέντζης και Γιάννης Περδικάρης. Ο τελευταίος ίσως δεν είναι τόσο γνωστός. Ισως τον έχετε συναντήσει με το ψευδώνυμο “Ιων Φιλίππου“, με το οποίο υπογράφει τα βιβλία του. Πρόκειται για έναν συνεπή “συναγωνιστή” του Μιχαλολιάκου και, ασφαλώς, … χρυσαβγίτη, επί 40 και πλέον έτη, από το 1972 και τις μέρες του Κ4Α μέχρι τις μέρες μας. Συνιδρυτής, ουσιαστικά, της Χρυσής Αβγής, βασικός “θεωρητικός ιδεολογικός καθοδηγητής”, κύριος αρθρογράφος στο περιοδικό σε ολόκληρη την περίοδο 1982-1990 και συγγραφέας πολλών από τα λεγόμενα “ιδεολογικά” κείμενά της την περίοδο 1980-1990 (ιδεολογικές διακηρύξεις, εσωτερικοί κανονισμοί, καταστατικά κ.λπ). Το 1991 χωρίζουν οι δρόμοι τους, παραμένει παρατηρητής -αλλά και δημόσιος υπερασπιστής- της ΧΑ μέχρι το 2010, οπότε και επανεντάσσεται στην οργάνωση με τον ρόλο του βασικού “πολιτικού αναλυτή και αρθρογράφου”, σύμφωνα με το απολογιστικού τύπου βιβλίου που εξέδωσε πρόσφατα από τις εκδόσεις “Ηλεκτρον” του μέντορά του Κώστα Πλεύρη [34].

Είπαμε τις λέξεις “μέντορας” (των τριών εθνικοσοσιαλιστών), “Πλεύρης” και “Μανιαδάκης” προηγουμένως. Οπως οι τωρινοί ναζί έχουν μέντορα τον Πλεύρη, έτσι και ο Πλεύρης όφειλε την αντικομμουνιστική και παρακρατική εκπαίδευση (“σχολείον πολιτικής” την ονομάζει ο ίδιος) στον Μανιαδάκη:

«Ωφελήθημεν τα μέγιστα από τας συζητήσεις με τον Μανιαδάκην, τον δαιμόνιον υπουργόν Ασφαλείας του Μεταξά. Τον επεσκεπτόμεθα στην οικίαν του, στην οδό Νοταρά τα απογεύματα και όλοι μαζί επηγαίναμε μετά στο Green Park στην οδό Μαυρομματαίων, όπου δίπλα στο τζάκι μας διηγείτο, μας διηγείτο κι εμείς εκρεμόμεθα από τα χείλη του. Εις εκείνο το ζαχαροπλαστείο η συντροφιά του Μανιαδάκη απετέλει σχολείο πολιτικής. Μετείχον ο Πιπινέλης, ο Αντωνέλλος, ο Σταθάς, ο Μπαλάσκας (Βίγλαρης), ο Κουτσούρης, ο Σπυρόπουλος, ο Κατσούλος, ο Μιχάλης ο Κλης και άλλαι [Σ.Σ.: ;;;] προσωπικότηται [Σ.Σ.: ;;;] της δημόσιας ζωής, που ανέλυαν τα πολιτικά γεγονότα ή ανεφέροντο στο παρελθόν κι εμείς εδιδασκόμεθα. Αληθώς υπήρξε Σχολή Μανιαδάκη, όπου εμάθαμε διά την πολιτικήν περισσότερα απ’ όσα εμάθαμε στην Πάντειο Σχολήν Πολιτικών Επιστημών (ΠΑΣΠΕ), όπως ελέγετο τότε το Πάντειον Πανεπιστήμιον» [35].

Εκδήλωση του Κ4Α το 1966 στη Θεσσαλονίκη. Από αριστερά: Σπύρος Μανωλόπουλος, Δημήτρης Δημόπουλος, Κώστας Πλεύρης και Ανδρέας Δενδρινός

Τα ίδια συναισθήματα και την ίδια εκτίμηση που έδειχνε ο Πλεύρης στον Μανιαδάκη θα έπρεπε -λογικά- να δείχνουν και οι μαθητές (στον ναζισμό) του Πλεύρη προς τον Πλεύρη -ή, τουλάχιστον, αυτό θα περίμεναν οι ηγέτες του Κ4Α, όπως θα δούμε παρακάτω (αλλά, όπως αποδείχτηκε, συχνά-πυκνά έρχονταν σε σύγκρουση, προτού τα ξαναβρούν, προτού ξαναμαλώσουν, προτού τα ξαναβρούν κ.ο.κ.):
Γράφει ο Δημήτρης Δημόπουλος [36] σε επιστολή του στον Πλεύρη για το Κ4Α [Σ.Σ.: Ο Δημόπουλος, που αργότερα βρέθηκε Γενικός Γραμματέας στο Υπουργείο Γεωργίας επί χούντας, μετέπειτα επικεφαλής στο «Τμήμα Διαφώτισης» της ΕΠΕΝ και υποψήφιος ευρωβουλευτής της το 1994, πιο μετά στην «Πρώτη Γραμμή» του Πλεύρη, στο βοριδικό «Ελληνικό Μέτωπο» και στο ΛάΟΣ, ήταν Διευθυντής της «Πολιτικής Διεύθυνσης» του Κ4Α, καθώς υπήρχε και «Στρατιωτικό» σκέλος, με διοικητή τον Ιωάννη Γιαννόπουλο, μετέπειτα συγκατηγορούμενο του Πλεύρη στην υπόθεση όπλων και εκρηκτικών του Φεβρουαρίου 1977, αργότερα συγκατηγορούμενο του Μιχαλολιάκου στην υπόθεση με τις βόμβες του Ιουλίου 1978, και πιο μετά υπαρχηγό της Χρυσής Αυγής] [37]:

«Το Κ4Α υπήρξε το μητρικό εθνικιστικό κίνημα της μεταπολεμικής Ελλάδος. Ολες οι σημερινές εθνικιστικές συσπειρώσεις στην χώρα είναι κατ’ ουσίαν θυγατρικές του Κ4Α, το όποιο παραμένει για όλους υποδειγματική οργάνωσις-οδηγός» [38].

Ο Δημήτρης Δημόπουλος σε εκδήλωση του Κ4Α, την δεκαετία του 1960, πριν αναλάβει τη γενική γραμματεία στο υπουργείο της χούντας. Οταν το 1994, σαν υποψήφιος ευρωβουλευτής της ΕΠΕΝ είχε κατηγορήσει τη ΧΑ για “σκληρό ναζισμό”, ο Μιχαλολιάκος από τις σελίδες της εφημερίδας τους, 17/06/1994, τον κάρφωσε πως είχε γράψει βιβλίο με σκληρές εθνικοσοσιαλιστικές θέσεις και “προέτρεψε” την ΕΠΕΝ «να είναι προσεκτικοί στους χαρακτηρισμούς της για τη ΧΑ» -αυτό το φαινόμενο είναι διαχρονικό και με καθολική ισχύ στο χώρο της ακροδεξιάς: άπαντες καρφώνουν άπαντες τους πρώην συναγωνιστές τους σε κάθε πιθανή ευκαιρία· χιλιάδες τα παραδείγματα -θυμηθείτε μόνο πόσους κάρφωσαν κατά την απολογία τους στη Βουλή οι Μιχαλολιάκος και Παππάς -όποιον έτυχε να τους πει “καλημέρα”, ουσιαστικά.

Δημήτρης Δημόπουλος

Και ο ίδιος ο Πλεύρης:

«Η σημαία του Κ4Α δεν υπεστάλη. Απλώς έπαυσε η κομματική δράσις. Ωλοκληρώθη όμως ένα μορφωτικό έργο, που δημιουργεί έθνικιστάς με σταθεράς ιδεολογικάς Βάσεις» [39].

~1966, Κόμμα 4ης Αυγούστου Κ4Α, ο Κώστας Πλεύρης και τα στελέχη του

Αλλά και ο Μιχαλολιάκος υμνούσε συχνά-πυκνά τον δάσκαλο των δασκάλων του, τον Μανιαδάκη:

«[…] Ηταν αυτός πάλι που πήρε την πρωτοβουλία για την ίδρυση του Κόμματος της 4ης Αυγούστου, που αποτέλεσε την κιβωτό για κάθε εθνικιστικό κίνημα που υπάρχει σήμερα», γράφει ο Μιχαλολιάκος μετά από ένα μνημόσυνο στον τάφο του Μεταξά που οργάνωσε η Χρυσή Αυγή στις 28/10/1996, στη λήξη του οποίου οι συγκεντρωμένοι, αφού τελείωσαν με τον “ύμνο της 4ης Αυγούστου” («Γιατί χαίρεται ο κόσμος και χαμογελά, πατέρα …») επάνω από τον τάφο του Μεταξά, κατευθύνθηκαν στον τάφο του Μανιαδάκη, όπου ο Μιχαλολιάκος έβγαλε λόγο [40]. Αλλά και όταν, στα απολογιστικά του βιβλία, μνημονεύει τους πριν απ’ αυτόν μεγάλους Ελληνες άνδρες, από την μεταπολεμική Ελλάδα, θα επιλέξει μόλις δύο: τον Μανιαδάκη και τον … Τουρκοβασίλη (!!!) [41]. Διόλου παράξενο, ειδικά αν σκεφτεί κανείς ότι ίσως η μοναδική κομματική έκφραση της σκληρής ακροδεξιάς κατά την μεταπολεμική περίοδο, εκτός από το “Εθνικό Κόμμα Χιτών” και την “Κίνηση Εθνικής Αναδημιουργίας” του Γεωργίου Γρίβα (και εννοούμε εδώ όσους ακροδεξιούς και αντικομμουνιστές δεν είχαν ενταχθεί στα μεγάλα αστικά κόμματα εξουσίας) είχε φορείς και ηγέτες της ακριβώς αυτά τα δύο πρόσωπα, τον Μανιαδάκη και τον Θεόδωρο Τουρκοβασίλη, πρώτα με τη συνεργασία τους κατά τις εκλογές του 1950 στην “Πολιτική Ανεξάρτητη Παράταξη“, σύμπραξη του “Κόμματος Εθνικής Αναγεννήσεως” του Μανιαδάκη με το “Κόμμα Εθνικοφρόνων” του Τουρκοβασίλη, και στη συνέχεια με το “Κόμμα Αρχών Ιωάννου Μεταξά“, το 1956, που πήρε μόλις 0,11%, γεγονός που οδήγησε τον Μανιαδάκη να ενταχθεί στην ΕΡΕ, όπως άλλωστε και άλλα εκλεκτά στελέχη του μεταξικού καθεστώτος (Αριστείδης Δημητράτος, Ευάγγελος Καλαντζής, Ανδρέας Αποστολίδης κά) [41α].

Φωτογραφία απ’ την κηδεία του Μανιαδάκη, δυστυχώς δεν έχουμε, οπότε ας βάλουμε μία απ’ την κηδεία του έτερου μεγάλου ινδάλματος, του Γεωργίου Παπαδοπούλου· Πλεύρης (με το σηματάκι της “Πρώτης Γραμμής” στο πέτο), Παττακός και Ανδρεουλάκος, όλο το φάσμα της δεξιάς, με λίγα λόγια, στις 30/06/1999 αποχαιρετούν τον μεγάλο ηγέτη τους. Κάπου παραδίπλα βρίσκεται και ο Μιχαλολιάκος.

Δικαιολογημένος ο θαυμασμός των Πλεύρη-Μιχαλολιάκου στον Μανιαδάκη. Αυτός ήταν που είχε καταφέρει να συλλάβει 45.000 (!!!) «κομμουνιστές» (προφανώς και «ύποπτους για κομμουνισμόν»), την εποχή της παντοκρατορίας του, επί Μεταξά, ενώ οι “δηλώσεις μετανοίας” έφταναν τις 47.000 ήδη, μόνον μέχρι τον Ιούνιο του 1939 [42]. Αυτό το κατόρθωμα επετεύχθη χάρη στη βοήθεια της ναζιστικής Γερμανίας: Εκεί έστελνε ο Μανιαδάκης τους αστυνομικούς του της “Υπηρεσίας Διώξεως Κομμουνισμού” της Γενικής και της Ειδικής μεταξικής Ασφάλειας για μετεκπαίδευση και μεταφορά τεχνογνωσίας από τη ναζιστική Γερμανία στη μεταξική Ελλάδα [43].

Ολοι οι γενικοί διοικητές και υποδιοικητές Αστυνομίας και Χωροφυλακής σε Αθήνα και Πειραιά, όλοι οι αστυνομικοί διευθυντές και πολλά ακόμη υψηλόβαθμα στελέχη ήταν «πλήρεις συμπαθείας» για τους Γερμανούς συναδέλφους τους και «εργάζονταν στενότατα» μαζί τους. Ο ίδιος ο Χίμλερ, αυτοπροσώπως, προσκάλεσε τον Μανιαδάκη και όποιους αξιωματικούς της Αστυνομίας θα επέλεγε, για να παραστούν στο συνέδριο του Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος στη Νυρεμβέργη, τον Σεπτέμβριο του 1937, καθώς και σε κοινές μυστικές ελληνογερμανικές “συνδιασκέψεις εργασίας” με στόχο την βελτίωση των μεθόδων για την “καταπολέμηση του κομμουνισμού” [44]. Ο Μανιαδάκης στην ευχαριστήρια επιστολή του προς τον αρχηγό της Γκεστάπο, που τον διάλεξε σαν τον μοναδικό «Ελληνα φιλοξενούμενό του» στο συνέδριο των Ναζί, του έγραφε πόσο ευχαριστημένος ήταν που ο συνάδελφός του στη Γερμανία τους μετέφερε τεχνογνωσία και τους μάθαινε νέες αποτελεσματικές μεθόδους στον αγώνα ενάντια στον «κοινό θανάσιμο εχθρό», τον κομμουνισμό και πόσο ενδιαφέρον είχαν οι οδηγίες του Χίμλερ στο στήσιμο «στρατοπέδων συγκέντρωσης, στρατοπέδων εργασίας ειδικά για κομμουνιστές και οι γνώσεις που απέκτησαν για τα “νέα συστήματα μεταχειρίσεως και απομονώσεως κρατουμένων”» [45].

Ολοι αυτοί οι γερμανοεκπαιδευμένοι και γερμανόγλωσσοι αξιωματικοί του Μανιαδάκη, με την έλευση των Γερμανών πέρασαν στη δικαιοδοσία της γερμανικής στρατιωτικής διοίκησης, λ.χ. ο διαβόητος Παξινός, την ίδια στιγμή που όλοι οι πολιτικοί εξόριστοι και οι πολιτικοί κρατούμενοι της 4ης Αυγούστου παραδίδονταν από τους Ελληνες δεσμοφύλακές τους στα στρατεύματα κατοχής.

Αργότερα, λίγο πριν την 21η Απριλίου του 1967, όταν η “μεγάλη χούντα” των στρατηγών σχεδίαζε την υλοποίηση της δικιάς της συνωμοσίας για την εγκαθίδρυση δικτατορίας (άσχετα που την πρόλαβε η “μικρή χούντα” των συνταγματαρχών), ήταν το σπίτι του Μανιαδάκη εκείνος ο μυστικός χώρος που συνεδρίαζαν κρυφάοι στρατηγοί του Κοκού και της Φρειδερίκης, προσπαθώντας να διευρύνουν τη συνωμοσία τους και με μη στρατιωτικούς φιλοδικτατορικούς παράγοντες. Εκεί συναντιόταν ο Σπαντιδάκης και οι στρατηγοί με τον εισαγγελέα του Αρείου Πάγου Κωνσταντίνο Κόλλια (αργότερα πρωθυπουργό του πραξικοπήματος) και με τον πρωθιερέα των ανακτόρων Ιερώνυμο Κοτσώνη (αργότερα αρχιεπίσκοπο της δικτατορίας) [46].

Γίνεται, λοιπόν, να μην τον θαυμάζουν τον Μανιαδάκη οι πολιτικοί του απόγονοι και συνεχιστές του έργου του;;; Εδώ η χούντα είχε αποφασίσει να του είχε στήσει ολόκληρο ανδριάντα στην Κόρινθο [47]. Πως θα ήταν δυνατόν να μην τον τιμούν οι άξιοι συνεχιστές και θαυμαστές του έργου του;;;

Επιστολή Χίμλερ προς Μανιαδάκη με ημερομηνία 05/05/1937

Οσα διδάχτηκε, λοιπόν, ο Πλεύρης από τον Μανιαδάκη, αυτά -και ίσως πολύ περισσότερα- μεταλαμπάδευσε στα άγρια και ασυγκράτητα πουλέν του. Ο Μιχαλολιάκος σε συνέντευξή του το 1994, είχε πει ότι ήταν, όχι μόνο μέλος του Κ4Α, αλλά και “τομεάρχης της 4ης Αυγούστου” [48]. Οταν ο εθνικοσοσιαλιστής δάσκαλος δίνει συμβουλές σε ανώτερους αξιωματικούς για δολοφονίες ή, έστω για “εκτελέσεις” πολιτικών (όπως ο Πλεύρης προς τους ιωαννιδικούς αξιωματικούς τη βραδιά της Μεταπολίτευσης), λογικό είναι και οι εθνικοσοσιαλιστές μαθητές να πηγαίνουν να κάψουν τις ξένες πρεσβείες. Αυτού του είδους τα μαθήματα-προβοκάτσιες πήγαν να εφαρμόσουν στην πράξη, όταν προσπάθησαν τον εμπρησμό της Βρετανικής Πρεσβείας.

Βέβαια, δεν ήταν ούτε η πρώτη, ούτε η τελευταία φορά που θα μεγαλουργήσουν οι νεαροί μαθητεύοντες στον εθνικοσοσιαλισμό σε τέτοιου είδους δράσης. Και την βραδιά του Πολυτεχνείου [Σ.Σ.: Για αυτό το θέμα, για το τι έκαναν οι πρώιμοι χρυσαβγίτες στις 15-17 Νοεμβρίου 1973, θ’ αφιερώσουμε, σύντομα, ξεχωριστή ανάρτηση με πολλές λεπτομέρειες, αν και ήδη έχει γίνει λόγος στις εφημερίδες], αλλά και σε πολλές άλλες μέρες τα χρόνια που ακολούθησαν, οι φασίστες του κύκλου αυτού προχώρησαν σε αξιοσημείωτες -παράνομες και τρομοκρατικές- πράξεις. Και, βεβαίως, συναντήθηκαν σ’ αυτές τις πράξεις βίας τους (αλλά και σε … πάρτι!!!) με τον Παξινόπουλο.

Περιοδικό Αντί, τχ #75, Απρίλιος 1975, Προπύλαια 25η Μαρτίου 1975, «Ο δυναμικός Μιχαλολιάκος γνωστός τεταρτοαυγουστιανός […]»

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ Σκηνής Τρίτης

[30] Ιων Φιλίππου (Γιάννης Περδικάρης), Χρυσή Αυγή Πολιτικός οροδείκτης, εκδόσεις Ηλεκτρον, Αθήνα, 2013, σ. 19-20 και 35

[31] Ο Λαδάς επί Κατοχής υπηρετούσε σαν ανθυπολοχαγός στον “Ελληνικό Στρατό” (ΕΣ) του συνταγματάρχη Αθανάσιου Γιαννακόπουλουυπό τον ίλαρχο Λεωνίδα Βρεττάκο, βλ. Λεωνίδας Καλλιβρετάκης, “Γεώργιος Παπαδόπουλος, Τάγματα Ασφαλείας και «Χ», Μια απόπειρα συγκέντρωσης και επανεκτίμησης του παλαιότερου και νεότερου τεκμηριωτικού υλικού”, περιοδικό Αρχειοτάξιο, τχ #8, Μάιος 2006, εκδόσεις Θεμέλιο, σ. 132 // βλ. επίσης Ιωάννης Λαδάς, Αναμνήσεις από την Εθνική Αντίσταση και την καταστολή της κομμουνιστικής ανταρσίας 1941-1949, εκδόσεις Ηλεκτρον, Αθήνα, 2006 // Για τις σχέσεις Πλεύρη-Λαδά, βλ. Ιστολόγιο XYZ Contagion, “Κώστας Πλεύρης, ο εκλεκτός της χούντας και του Ιωάννη Λαδά, επικεφαλής στο ψηφοδέλτιο επικρατείας του ΛάΟΣ”, 24/05/2012
http://xyzcontagion.wordpress.com/2012/05/24/kostas-plevris-ladas-laos/

[32] Πλεύρης, σ. 586 // Για την συνάντηση Μπονάνου-Πλεύρη, βλ. Γρηγόριος Μπονάνος, Η αλήθεια, 21η Απριλίου, 25η Νοεμβρίου, Κυπριακό, Αυτοέκδοση, Αθήνα, 1986, σ. 178 // Ο Ματάτσης ήταν επίσης ο σύνδεσμος των Ιωαννίδη-Μπονάνου με τους πολιτικούς εκείνους που δέχονταν και συζητούσαν το ενδεχόμενο “γεφυροποιήσεως” με τη χούντα, όπως οι Ευάγγελος Αβέρωφ, Πέτρος Γαρουφαλιάς, Ιωάννης Βαρβιτσιώτης, Απόστολος Κακλαμάνης κ.ά.

[33] Πλεύρης, σ. 600

[34] Φιλίππου (Περδικάρης), σ. 29 // Για τον Περδικάρη βλ. και Ιστολόγιο XYZ Contagion, “Τα σχέδια της Χρυσής Αυγής για το Πολίτευμα, όπως ακούστηκαν μέσα στο Πολιτικό της Γραφείο: «Στόχος μας η κατάργηση της Δημοκρατίας και η κατίσχυση της “Πολιτείας” (=του Ράιχ)» [Σειρά άρθρων: Χρυσή αυγή: Οσα θέλει να κρατήσει κρυφά #02]“, 07/01/2014
http://xyzcontagion.wordpress.com/2014/01/07/kryfa-02-sxedia-xa-politevma/
// Οι εκδόσεις “Ηλεκτρον” φέρονται ως ο προσωπικός εκδοτικός οίκος του Πλεύρη, όμως υπάρχουν δημοσιεύματα σύμφωνα με τα οποία συνιδιοκτήτης είναι ο Σπυρίδων-Αδωνις Γεωργιάδης, αφού μέτοχοι στην ΕΠΕ φέρονται συνεργάτες ή/και υπάλληλοι της απολύτου εμπιστοσύνης του

Οι άνθρωποι του Αδ-όνειδος στη μετοχική σύνθεση της ΕΠΕ.

[35] Πλεύρης, σ. 24-25

[36] Για τον Δημόπουλο βλ και Ιστολόγιο XYZ Contagion, «Ο Μάκης Βορίδης στο συνέδριο του γαλλικού “Εθνικού Μετώπου” του Ζαν Μαρί Λεπέν», 12/11/2011
http://xyzcontagion.wordpress.com/2011/11/12/makis-voridis-synedrio-lepen/

[37] Για τον Ιωάννη Γιαννόπουλο, βλ. και Ιστολόγιο XYZ Contagion, “Οι επωμίδες και τα εκρηκτικά του Νίκου Μιχαλολιάκου της Χρυσής Αυγής – Ψεύτης, βλαξ, καταδότης και Γιώτα-4″, 04/05/2012
http://xyzcontagion.wordpress.com/2012/05/04/epomides-ekriktika-mixaloliakos/

[38] Πλεύρης, σ. 117

[39] Πλεύρης, σ. 709

[40] Εφημερίδα Χρυσή Αυγή, 29/10/1996 // βλ. και Ιός, “Ο «πιστός σκύλος» του Μεταξά”, Εφημερίδα των Συντακτών, 25/10/2013
http://www.efsyn.gr/?p=138606

[41] Νίκος Μιχαλολιάκος, Εχθροί του καθεστώτος, Χρυσή Αυγή 1993-1998, εκδόσεις Ασκαλών, Αθήνα, 2000, σ. 29 και 202 // Νίκος Μιχαλολιάκος, Οι τελευταίοι πιστοί, εκδόσεις Χρυσή Αυγή, Β’ έκδοση, Αθήνα, 2012, σ. 75

[41α] Για την μεταπολεμική διαδρομή του Τουρκοβασίλη και τους αγώνες του για τη δικαίωση του δωσιλογισμού ήδη από τη Βουλή του 1946, βλ.Στράτος Δορδανάς, Η γερμανική στολή στη ναφθαλίνη, σσ. 223-227 και 402-404· επίσης Τάσος Κωστόπουλος, Η αυτολογοκριμένη μνήμη, σ. 100 και 107

[42] Βλ. Παύλος Νεφελούδης, Στις πηγές της κακοδαιμονίας, Τα βαθύτερα αίτια της διάσπασης του ΚΚΕ 1918-1968, Επίσημα κείμενα και προσωπικές εμπειρίες, εκδόσεις Gutenberg, Αθήνα, 1974, σ. 121 // Τα μέλη του ΚΚΕ στα τέλη του 1935 αποκλείεται να ήταν πάνω από τον ήδη υπερβολικό αριθμό των 17.500· βλ. Αγγελος Ελεφάντης, Η επαγγελία της αδύνατης επανάστασης, ΚΚΕ και αστισμός στον μεσοπόλεμο, εκδόσεις Θεμέλιο, Αθήνα, 1976, σ. 289 // Ο αριθμός των 47.000 δηλωσιών δίνεται από τον ίδιο τον Μανιαδάκη· βλ. Κομνηνός Πυρομάγλου, “Αι δηλώσεις μετανοίας, Δύο επίσημα εμπιστευτικά έγγραφα (=του Υφυπουργείου Δημοσίας Ασφαλείας)”, περιοδικό Ιστορική Επιθεώρησις, τχ #3, Φεβρουάριος 1964, σσ. 49-63 // Ο Πυρομάγλου εκτιμά ότι ο συνολικός αριθμός δηλώσεων μετανοίας μέχρι τον Μάρτιο του 1941 φτάνει τις 90.000· στο ίδιο, σ. 59

[43] Μπέττυ Βακαλοπούλου, Ο νεοφασισμός στην Ελλάδα, σ. 279· πρόκειται για πρόσθετο κεφάλαιο στην ελληνική μετάφραση του βιβλίου τουΓκιουζέπε Γκάντι (Giuseppe Gaddi), Ο νεοφασισμός στην Ευρώπη, εκδόσεις Νέα Σύνορα, Αθήνα, 1975

[44] Γιάννης Ανδρικόπουλος, Οι ρίζες του ελληνικού φασισμού (Στρατός και πολιτική), εκδόσεις Διογένης, Αθήνα, 1977, σ. 27

[45] Για την αλληλογραφία Χίμλερ-Μανιαδάκη το 1937, βλ. τις επιστολές που αντάλλαξαν στο Ανδρικόπουλος, όπ, σ. 88

[46] Γιάννης Κάτρης, Η γέννηση του νεοφασισμού στην Ελλάδα 1960-1970, εκδόσεις Παπαζήση, Αθήνα, 1974 σ. 238

[47] Ζορμπαλάς, σ. 137

[48] Συνέντευξη Μιχαλολιάκου στο “Radio Roumeli News” και τον Νίκο Σαμούρκα, τέλη 1994, εδώ γύρω στο 26.00”
https://www.youtube.com/watch?v=xpkLhumttx0
// Ο Πλεύρης, όμως, σε πρόσφατη συνέντευξή του, αρνήθηκε το γεγονός της ένταξης του Μιχαλολιάκου στο Κ4Α· είπε ότι ερχόταν στα γραφεία αλλά «λόγω ηλικίας» δεν εντάχθηκε ποτέ οργανικά στο Κ4Α· βλ. Εκπομπή του AlphaTV, 10/10/2013, με τον Αντώνη Σρόιτερ “Αυτοψία”, με θέμα “Ο Ελληνας Φύρερ, Το παρελθόν του Μιχαλολιάκου”

http://www.alphatv.gr/shows/informative/aftopsia/webtv/aytopsia-o-ellinas-fyrer

Ολόκληρη η εκπομπή:
http://www.youtube.com/watch?v=0d1KeUVSXg4

Σκηνή Τέταρτη: Ιανουάριος 1977, Παγκράτι ξανά, Βόμβες σε βιβλιοπωλεία και κινηματογράφους

Ξημερώματα Σαββάτου 29/01/1977, απέναντι από τον Προφήτη Ηλία, στο Παγκράτι, Ανακρέοντος 2, ο δημοσιογράφος Νίκος Κακαουνάκης δέχεται τραμπούκικη επίθεση σε ενέδρα που του είχαν στήσει άγνωστοι. Τον χτύπησαν και τον έριξαν στον ασβεστόλακκο που υπήρχε στην απέναντι ανεγειρόμενη οικοδομή. Ο Κακαουνάκης, τότε, έψαχνε με ιδιαίτερη επιμονή τα κρυφά μυστικά των χουντικών, τα έγραφε στις εφημερίδες, τα είχε εκδώσει σε βιβλίο, πήγαινε σε δίκες και γενικά ήταν μια ενοχλητική παρουσία για τους πάσης φύσεως ακροδεξιούς, ένστολους και μη. Δεν ήταν η πρώτη φορά που δημοσιογράφοι είχαν δεχτεί δολοφονικές επιθέσεις. Το ίδιο είχε συμβεί στις 26/03/1975, μέσα στα δικαστήρια (!!!) όταν “άγνωστοι”, αστυνομικοί και “άγνωστοι” αστυνομικοί είχαν επιτεθεί σε δικαστικούς ρεπόρτερ, μεταξύ των οποίων ήταν ο Κακαουνάκης και ο Σπύρος Καρατζαφέρης [49], τα ίδια είχαν συμβεί και στις 20/01/1977 όταν δικαζόταν ο Σάββας Κωνσταντόπουλος, εκδότης του χουντοβασιλικού “Ελεύθερου Κόσμου” [50], τα ίδια και χειρότερα και σε πολύ μεγαλύτερη κλίμακα συνέβησαν και στην κηδεία του αρχιβασανιστή Ευάγγελου Μάλλιου, στις 16/12/1976, όπου 6 δημοσιογράφοι στάλθηκαν στο νοσοκομείο, ορισμένοι σε πολύ σοβαρή κατάσταση [51].

Οπως κατέθεσε στη δίκη ένα από τα θύματα, ο Μιχάλης Δημητρίου,

«Μου επιτέθηκε μια ομάδα με επικεφαλής τους Καλέντζη, Γερονικολάου και Μιχαλιολάκο και άρχισαν να με χτυπούν σε όλα τα σημεία του σώματος. Σταμάτησαν μόνο όταν είδαν ότι έβγαζα αίμα από το στόμα. Τότε κάποιος από αυτούς φώναξε: “Αφήστε τον. Τον σκοτώσαμε τον πούστη”».

Για τις επιθέσεις αυτές, πολύ αργότερα, το 2013, ο Καλέντζης ισχυρίστηκε ότι δράστης ήταν αποκλειστικά αυτός, μόνος του [52]. Η επίθεση, όμως, στον Κακαουνάκη, αυτή με τον ασβεστόλακκο, είχε μείνει ανεξιχνίαστη· τουλάχιστον μέχρι τον Μάιο του 2013, οπότε και υπήρξε ομολογία της “ανάληψης ευθύνης”.

Μετά την επίθεση, οι δημοσιογράφοι έκαναν συνέλευση στην ΕΣΗΕΑ για να δουν πως θα μπορούσαν να βοηθήσουν στις έρευνες και στις ανακρίσεις για να βρεθούν οι ένοχοι. Ο Σπύρος Καρατζαφέρης έκανε μια αποκάλυψη: Τον πλησίασε στην “Ελευθεροτυπία” ένας νεαρός νεοφασίστας, του έδειξε πλαστή αστυνομική ταυτότητα και του υποσχέθηκε να κάνει αποκαλύψεις και να πει ονόματα. Του είπε ότι επειδή είχε κάνει κάποια μικροαδικήματα, “κάποιοι” τον “εκβίαζαν” και τον “υποχρέωναν” να κάνει διάφορες βρωμοδουλειές, να συμμετέχει σε εκδηλώσεις χουντικών και σε βίαια επεισόδια, ξυλοδαρμούς κ.λπ. Φεύγοντας, του έπεσε και ένα … πιστόλι. Οπως μαθεύτηκε αργότερα, ονομαζόταν Δημοσθένης Γρίβας, ήταν νεοφασίστας και χαφιές της Ασφάλειας, έκανε μικροαπάτες μέχρι που συνελήφθη στις 09/10/1979 επειδή παρίστανε τον αστυνομικό, επειδή πουλούσε ή προσπαθούσε να πουλήσει προστασία σε νυχτερινά μαγαζιά κι επειδή χρησιμοποιούσε αστυνομική ταυτότητα για να ξεμοναχιάζει κορίτσια, να τα πηγαίνει δήθεν για “εξακρίβωση στοιχείων”, και σε πολλές περιπτώσεις να τα βιάζει. Τελικά προφυλακίστηκε και στην συνέχεια καταδικάστηκε σε πολλά χρόνια κάθειρξη.
Ενα από τα θύματά του ήταν και η αδελφή του Λογγίνου Παξινόπουλου, της οποίας το μικρό όνομα αρχίζει από “Θ” [53].

Ο ημιπαράφρων φασίστας Δημοσθένης Γρίβας σε φωτογραφία του 1979

Βλέπουμε συνεπώς, πως, -μαζί με άλλους, όπως π.χ. ο Αθανάσιος Καρακατσάνης και Νικόλαος Τσάμης-, οι Μιχαλολιάκος, Καλέντζης, Γιαννόπουλος, Περδικάρης, Παξινόπουλος και Θ. Παξινοπούλου ήταν μια μεγάλη παρέα με κοινό σημείο τους τις ακροδεξιές πεποιθήσεις και δράσεις. Αυτό σημαίνει, πωςόταν δεν έδερναν δημοκρατικούς πολίτες, όταν δεν συμμετείχαν σε βίαια επεισόδια, όταν δεν συλλαμβάνονταν για όπλα και εκρηκτικά (εάν και όποτε συνέβαινε αυτό, καθώς σε κάποιες περιπτώσεις διέφευγαν της σύλληψης και οι αρχές καταζητούσαν ορισμένους απ’ αυτούς), έκαναν και … πάρτι. Λογικότατον, καθώς ήταν νεαρά παιδιά.

ΕΠΑΝΩ:Εκρηξη βόμβας στον κινηματογράφο ΡΕΞ, 20/06/1978, με 15 σοβαρά τραυματίες. Γινόταν προβολή σοβιετικής ταινίας, Φωτογραφία Ελληνικός Οργανισμός Φωτορεπορτάζ. ΚΑΤΩ: Το πρωτοσέλιδο του Ριζοσπάστη, 21/06/1978, “Τρομοκρατική αιματηρή εξόρμηση παρακρατικών”.

Σε ένα τέτοιο πάρτι, που είχε διοργανώσει ο Παξινόπουλος στο σπίτι του, Δημητσάνας 16, είχε πει ο -κατηγορούμενος για τις βόμβες του Ιουλίου 1978-Θανάσης Καρακατσάνης ότι γνώρισε τον Παξινόπουλο, ενώ παρών ήταν και ο Μιχαλολιάκος, μεταξύ άλλων [54]. Λίγο αργότερα, όπως έχουμε γράψει αναλυτικά, είχαν συλληφθεί όλοι οι παραπάνω αναφερόμενοι άρρενες της παρέας. Οι δύο πρώτοι που είχαν συλληφθεί ήταν οι Μιχαλολιάκος και Καρακατσάνης, και οι δυο ΔΕΑ (=Δόκιμοι Εφεδροι Αξιωματικοί) του Πεζικού, τότε.

1978, ο Νίκος Μιχαλολιάκος με στολή ΔΕΑ (δόκιμου εφέδρου αξιωματικού). Ατιμάζει το εθνόσημο που φέρει τα σύμβολα της Ελληνικής Δημοκρατίας στην οποία δεν πιστεύει και θέλει να καταστρέψει.

Ομοίως, σε πάρτι πήγαιναν, πάλι με τον Καρακατσάνη, καθώς ήταν φίλοι, όπως είπε ο Μιχαλολιάκος στη “Β’ συμπληρωματική κατάθεσή” του:

«Β’ ΣΥΜΠΛΗΡΩΜΑΤΙΚΗ ΚΑΤΑΘΕΣΗ ΜΙΧΑΛΟΛΙΑΚΟΥ

“Εν Αθήναις τη 27/7/1978 ημέρα Πέμπτην και ώραν 23.10 ενώπιον ημών του Υπαστυνόμου Α’ Γαρδίκα Χρήστου παρουσία και του ως 2ου ανακριτικού υπαλλήλου προσληφθέντος Υπαστυνόμου Α’ Κοκκονάκη Γεωργίου ενεφανίσθη ο κληθείς μάρτυς ΜΙΧΑΛΟΛΙΑΚΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ όστις ερωτηθείς περί της ταυτότητός του εδήλωσεν ότι ονομάζεται ΜΙΧΑΛΟΛΙΑΚΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ του Γεωργίου και της Ουρανίας, (επαγγέλεται τον) υπηρετεί εις τον στρατόν ως Δ.Ε.Α., εγεννήθη εις Αθήνας Επαρχίας Αττικής Νομού Αττικής και κατοικεί εις Μυτιλήνην Λόχος Διοικήσεως 22 Λ.Τ.Ε. και μονίμως Φιλολάου 147 συνοικία ή προάστειον Παγκράτι, τυγχάνει άγαμος, γενν. 1957 Ελλην. Τα ανωτέρω στοιχεία ταυτότητός του προκύπτουσιν εκ του επιδειχθέντος εις ημάς υπ’ αριθ. 6482 δελτίου ταυτότητος εκδοθέντος την 23-11-77 υπό της Σ.Ε.Α.Π.

Αύγουστος 1978, μετά τις συλλήψεις. Ο λόγος που ο «σκληρός» Μιχαλολιάκος φορτώνει με τόσο «προσβλητικές» για νεοφασίστα κατηγορίες τον Ηλιόπουλο είναι γιατί «είναι πράκτωρ και κομμουνιστής», όπως είχε καταθέσει.

“Ερώτηση: Τι έχεις να καταθέσεις συμπληρωματικώς προς την υπό ιδίαν ημερομηνίαν δοθείσαν κατάθεσιν;;;
Απάντηση: Δεν έχω να καταθέσω τίποτα συμπληρωματικώς.
[…]
Ερώτηση: Μπορείς να αναφέρεις τα ονόματα αυτών των ατόμων και να μας πεις τις μετ’ αυτών σχέσεις σου;;;
Απάντηση: […] έχει πλούσια δισκοθήκη και διά αυτό έχω πάει 5-6 φορές στο σπίτι του για να ακούσω δίσκους […] ΟνομάζεταιΤΣΑΜΗΣ Νικόλαος [Σ.Σ.: Καταδίδει τρίτο] . Μένουμε στον ίδιο δρόμο στην οδό Φιλολάου και είμαστε φίλοι από το 1974. Πολιτικώςκαι αυτός έχει εθνικοσοσιαλιστικάς ιδέας. Ο Τσάμης κατά πάσα πιθανότητα πρέπει να υπηρετεί στην Λήμνο, είναι έφεδρος αξιωματικός της ΣΕΑΠ […] Θανάσης πιθανώς είναι ο ΚΑΡΑΚΑΤΣΑΝΗΣ [Σ.Σ.: Δίνει έβδομο]. Αιμίλιος πρέπει να είναι οΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟΥ [Σ.Σ.: Δίνει όγδοο]. Με τους ανωτέρω είμαι γνωστός και με τους Νικητέα, Τσάμη, Παπουτσά και Καρακατσάνη είμαι και φίλος”» [55].

          

ΣΤΙΣ ΕΙΚΟΝΕΣ: Συμπληρωματική κατάθεση Μιχαλολιάκου, 27/07/1978, προτού να συλληφθούν οι υπόλοιποι δράστες

Ηταν η υπόθεση εκείνη, στην οποία είχε ασκηθεί εναντίον τους ποινική δίωξη με τον νέο -τότε- νόμο 774/78 “περί καταστολής της τρομοκρατίας και προστασίας του Δημοκρατικού πολιτεύματος” (κι άλλη ομοιότητα με τα σημερινά, κι άλλη σύμπτωση). Τελικά οι Παξινόπουλος, Γιαννόπουλος και Καρακατσάνης, που είχαν προφυλακιστεί, απαλλάχτηκαν με βούλευμα, ενώ ο Μιχαλολιάκος καταδικάστηκε σε 13 μήνες φυλάκιση. Και οι ομοιότητες συνεχίζονται: Στο κατηγορητήριο, εκτός από εκρηκτικά και βόμβες, υπήρχαν και αναφορές για κατασχεμένα “εμβλήματα, φωτογραφίες με στολή Ες-Ες, προκηρύξεις και διακηρύξεις αρχών” [56]. Μερικά πράγματα, δεν αλλάζουν ποτέ.

Ριζοσπάστης, Δευτέρα 01/08/1978, «Κατασχέθηκαν φωτογραφίες με στολές των Ες-Ες, προκηρύξεις και διακηρύξεις αρχών».

Οπως δεν άλλαξε κι ο Καρακατσάνης. Θα τον συναντήσουμε να απασχολεί ξανά τα ΜΜΕ πολύ πρόσφατα, τον Δεκέμβριο του 2012, όταν το όνομά του (αλλά και μια ιδιότητά του, αυτή του “εκπαιδευτή μελών της ΧΑ“) αναφέρθηκε σε μια είδηση με επιθέσεις χρυσαβγιτών στο Βόλο [57].
Τελικά, το συμπέρασμα είναι ένα: Αυτές είναι φιλίες. Σφυρηλατούνται σε “αγώνες” (και σε πάρτι) και διαρκούν 35 και 40 χρόνια, όταν οι φίλοι φτάνουν τα 55 και τα 60 χρόνια. Λ.χ. ο Νικόλαος Τσάμης τον οποίο ο Μιχαλολιάκος έδωσε στεγνά στην “Β’ συμπληρωματική κατάθεσή” του το 1978, αργότερα, στις πρώτες εκλογές στις οποίες συμμετείχε η ΧΑ, στις ευρωεκλογές του 1994, τοποθετήθηκε υποψήφιος στο χρυσαβγίτικο ευρωψηφοδέλτιο, αν και στο μεσοδιάστημα είχε φύγει από τον κύκλο του Μιχαλολιάκου και είχε περάσει στο αντίπαλο περιοδικό “Αντίδοτο”:

Το ευρωψηφοδέλτιο της ΧΑ στις Ευρωεκλογές του 1994

Δεν μπορούμε να πούμε, όμως το ίδιο, και για τις (λυκο)φιλίες Μιχαλολιάκου-Πλεύρη (λυκοφιλία που αναζωπυρώθηκε στις Ευρωεκλογές του 1999, όταν κατέβηκαν μαζί σαν “Πρώτη Γραμμή” στις εκλογές για να πάρουν 48.532 ψήφους ή 0,75% [58]) ή για τις λυκοφιλίες Πλεύρη-Καλέντζη, οι οποίες πέρασαν, πραγματικά, από πολύ μεγάλες δοκιμασίες. Βλέπετε, στη δίκη που έγινε τον Οκτώβριο του 1977 για την υπόθεση με τα όπλα του Φεβρουαρίου 1977, ο Πλεύρης, που κατηγορούνταν για ηθική αυτουργία, αθωώθηκε, όπως χωρίς απώλειες βγήκαν από την περιπέτεια αυτή και οι Μιχαλολιάκος και Παξινόπουλος, ενώ οΚαλέντζης που αντιμετώπιζε την κατηγορία του βομβιστή, καταδικάστηκε σε 12 χρόνια [59].

Αριστερά: Ο Κωνσταντίνος Πλεύρης (πίσω αριστερά), ο Αριστοτέλης Καλέντζης (μπροστά αριστερά) και οι υπόλοιποι κατηγορούμενοι στο δικαστήριο για την υπόθεση με τα εκρηκτικά και τις βόμβες, 05/10/1977. Δεξιά: Ο Κωνσταντίνος Πλεύρης ενώ αγορεύει και αρνείται τις κατηγορίες.

Ειρωνεία της τύχης, το γεγονός πως ο Πλεύρης είχε συλληφθεί για την συγκεκριμένη υπόθεση ενώ είχε κληθεί να καταθέσει για την επίθεση στον Νίκο Κακαουνάκη [60]. Στη συνέχεια, ο Καλέντζης γράφει βιβλίο μέσα από τις φυλακές, στο οποίο κατηγορεί τον Πλεύρη για «σεσημασμένο ρουφιάνο, χαζοχαφιέ της ΚΥΠ, αργυρώνητο απατεωνίσκο, χαφιέ της πεντάρας» κ.λπ. [61]. Ο Πλεύρης απαντάει με μήνυση για συκοφαντική δυσφήμηση, για ν’ αποδείξει ότι «ουδέποτε υπήρξε χαφιές της ΚΥΠ και ουδέποτε κατέδωσε νέους εθνικιστάς». Ο Καλέντζης απαντάει με νέο βιβλίο, στο οποίο δημοσιεύει και ντοκουμέντα με τις καταθέσεις Πλεύρη στις οποίες υπάρχουν όλα τα προηγούμενα ονόματα [62], όπως βλέπουμε και στα παρακάτω έγγραφα:

        

ΣΤΙΣ ΕΙΚΟΝΕΣ: Καταθέσεις Πλεύρη, Χριστάκη, Κουτούζη, Κρεμμυδά για την υπόθεση Καλέντζη-Πλεύρη.

Η πρώτη-πρώτη καταγγελία Καλέντζη πως ο Πλεύρης είναι «σιχαμερός χαζοχαφιές» βρίσκεται και σε ένα από τα πολύ πρώτα τεύχη του περιοδικού της ΧΑ, και συγκεκριμένα το τεύχος #3, Φεβρουάριος 1981. Εδώ η σχετική παρουσίαση διά χειρός Μιχαλολιάκου:

Περιοδικό Χρυσή Αυγή, τχ #3, Φεβρουάριος 1981, Τότε ο Μιχαλολιάκος υποστήριζε τον Καλέντζη και ήταν στο πλευρό του όταν αποκαλούσε “χαζοχαφιέ” τον Πλεύρη· αργότερα μίσησε θανάσιμα τον Καλέντζη, και τα ξαναβρήκε με τον Πλεύρη, μέχρι να τον ξαναμισήσει, να τα ξαναβρούν, να τον ξαναμισήσει κ.ο.κ.

Οι καταγγελίες του Καλέντζη για τον Πλεύρη και τη συνεργασία του με τις αρχές ασφαλείας και με την ΚΥΠ τελικά επιβεβαιώθηκαν (και) από το ημερολόγιο του Διευθυντή των Φυλακών Κορυδαλλού Ιωάννη Παπαθανασίου, το οποίο δημοσίευσε ο Γιώργος Τράγκας σε βιβλίο [63].

Επτά χρόνια μετά, η βεντέτα καλά κρατεί. Εδώ, συνέντευξη του Καλέντζη στον μετέπειτα βοριδικό, καρατζαφερικό και νυν χρυσαβγίτη Χρήστο Χαρίτο, στο εθνικοσοσιαλιστικό περιοδικό της δεκαετίας του 1980 “Αντίδοτο”, τχ #16, Οκτώβριος 1988. Εν μέσω εθνικοσοσιαλιστικών ασυναρτησιών, ο Καλέντζης καρφώνει γι’ άλλη μια φορά τους πρώην “συναγωνιστές” του.

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ Σκηνής Τέταρτης

[49] Γιώργος Κρεμμυδάς, Οι άνθρωποι της δικτατορίας μετά τη χούντα, εκδόσεις Εξάντας, Αθήνα, 1984, σ. 59

[50] Κρεμμυδάς, σ. 165

[51] Κρεμμυδάς, σ. 140

[52] Εκπομπή του AlphaTV, 10/10/2013, με τον Αντώνη Σρόιτερ “Αυτοψία”, με θέμα “Ο Ελληνας Φύρερ, Το παρελθόν του Μιχαλολιάκου”

[53] Κρεμμυδάς, σ. 146 και σ. 238

[54] Ψαρράς, Η Μαύρη Βίβλος της Χρυσής Αυγής, Ντοκουμέντα από την ιστορία και τη δράση μιας ναζιστικής ομάδας”, εκδόσεις Πόλις, Αθήνα, 2012, σ. 22
http://xyzcontagion.wordpress.com/2012/10/24/dimitris-psarras-neo-biblio-mavri-biblos-xrysis-avgis/

[55] Βλ. Ιστολόγιο XYZ Contagion, Οι επωμίδες και τα εκρηκτικά του Νίκου Μιχαλολιάκου της Χρυσής Αυγής – Ψεύτης, βλαξ, καταδότης και Γιώτα-4, 04/05/2012
http://xyzcontagion.wordpress.com/2012/05/04/epomides-ekriktika-mixaloliakos/
// Στο τέλος του άρθρου υπάρχει αρχείο pdf με την εν λόγω κατάθεση του Νίκου Μιχαλολιάκου.
http://www.scribd.com/doc/92309646
// Φωτοτυπία της κατάθεσης βρίσκεται και στο βιβλίο του Χάρη Κουσουμβρή, Γκρεμίζοντας το μύθο της Χρυσής Αυγής, εκδόσεις Ερεβος, Πειραιάς, 2004, σσ. 133-136· βρίσκεται εδώ:
Ιστολόγιο XYZ Contagion, Δύο πρώην υπαρχηγοί της Χρυσής Αυγής συμφωνούν: Η Νέα Δημοκρατία τύπωνε τα φυλλάδιά μας, 18/03/2012
http://xyzcontagion.wordpress.com/2012/03/18/ypagrhxoi-xrysh-avgh-nea-dimokratia/
http://www.megafileupload.com/en/file/453211/Gkremizontas-pdf.html
// Είναι γνωστό ότι οι χρυσαυγίτες δεν φημίζονται για την ευφυΐα τους, και πράγματι βλέπουμε εδώ ότι ο Κουσουμβρής, ενώ κατηγορεί τον Νίκο Μιχαλολιάκο για καταδότη, ο ίδιος δεν έχει πάρει χαμπάρι ότι ο Νίκος Μιχαλολιάκος έδωσε τους συναγωνιστές του την προηγούμενη ημέρα,δηλαδή ΠΡΟΤΟΥ αυτοί συλληφθούν, μιας που μπέρδεψε την ημερομηνία 27/07/1978 και την νόμισε για 27/07/1979. Ομως Πέμπτη έπεφτε η 27η Ιουλίου 1978 και όχι 1979.

[56] Ψαρράς, Η Μαύρη Βίβλος, σ. 14 // Μακεδονία, 01/08/1978 // Ριζοσπάστης, “Ανακοινώθηκε η σύλληψη 9 παρακρατικών”, 01/08/1978 (κλικ εδώ)
http://xyzcontagion.wordpress.com/?attachment_id=1945

[57] Βλ. Κίνηση “Απελάστε το ρατσισμό”, Ποιος ειναι ο 55χρονος χρυσαυγίτης του Βόλου;;;, 27/12/2012
http://www.kar.org.gr/2012/12/27/

[58] Βλ. Γιάννης Κολοβός, Ακρα Δεξιά και Ριζοσπαστική Δεξιά στην Ελλάδα και στην Δυτική Ευρώπη, 1974-2004, εκδόσεις Πελασγός, Αθήνα, 2005, σσ. 97 και Παράρτημα

[59] Κρεμμυδάς, σ. 159 και 245

[60] Πλεύρης, σ. 693

[61] Αριστοτέλης Καλέντζης, Δημοκρατία 80 Κάτεργο, εκδόσεις ΑΜΗΝΘΥΣ, 1980 [Σ.Σ.: Οπου «ΑΜΗΝΘΥΣ»=ανάποδο «ΣΥΝΘΗΜΑ», δηλαδή «SIGNAL», το όνομα του ναζιστικού περιοδικού που κυκλοφορούσε στην Ελλάδα την περίοδο της Κατοχής, κάποια τεύχη του οποίου ανατύπωσε η Χρυσή Αυγή γύρω στο 2003].

[62] Αριστοτέλης Καλέντζης, Η μαύρη βίβλος του Κώστα Πλεύρη, χτε, χχ

[63] Γιώργος Τράγκας, Κορυδαλλός 1975-1979 Ημερολόγιο φυλακής, εκδόσεις Παπαζήσης, Αθήνα, 1980, σσ. 244-247

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ

xyzcontagion

Liberation14:

Αρ. Καλέντζης: Από βομβιστής έφιππος τοξοβόλος

Ο ακροδεξιός πρώην τρομοκράτης που δηλώνει αλληλέγγυος προς τους αναρχικούς και σνομπάρει τη Χρυσή Αυγή

tovima.gr

Σνομπάρει τήν ναζιστοσυμμορία μέν φλερτάρει με το alter ego τους το Εθνικό μέτωπο

Δηλώνει Μαυροκρινίτης άλλο φασιστικό παρακλάδι

Δείτε εδώ την συνέντευξη του στό ιστολόγιο των μαυροκρινιτών ,οι οποίοι αυτοπροσδιορίζονται

ΜΑΥΡΟΣ ΚΡΙΝΟΣ: ΑΥΤΟΝΟΜΑ ΕΘΝΙΚΑ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΑ

mavroskrinos.blogspot.gr/2008/06/blog-post_13.html

Ο Καλέντζης σήμερα δηλώνει καθηγητής τοξοβολίας είναι ιδρυτής τής Ελληνικής εφιπποτοξοτικής εταιρείας

horsebackarcherygr.blogspot.gr/

ο Αριστοτέλης Καλέντζης σήμερα